Friday, February 27, 2009

Κατάδυση

Τρέχω στη δύση φορώντας ένα όνειρο από χαρτί.

Σερπαντίνες πιάστηκαν στα σύννεφα κι έρμαιοι εμείς
δοθήκαμε στην πτώση.

Όμως το χαρτί έπιασε έδαφος και ξέφτισαν οι ελπίδες,
ποιός να πιστέψει ότι κάποτε είχαμε δεκάδες από αυτές για να θωπεύουμε τη λύπη μας;

Σήμερα η λύπη αποκαλύφθηκε -άστατη κι ανείπωτη όπως πάντα-
κι απορούμε για το πως έφτασε τόσο κοντά μας, τώρα που είμαστε τόσο μακριά.
Σύνορα χιονιού έπλασαν τις νύχτες μας,
σύνορα λάσπης βρώμισαν τους πόθους μας.

Κι απ' τη λάσπη σηκωνόμαστε
μα απ' το φως πως να γλυτώσουμε,
που λιώνει μόνο το χιόνι;

5 comments:

bright Φω said...

ωραίο ποίημα-πεζό!
όμως, νομίζω ότι δεν του ταιριάζει ο τίτλος του... και με δυσκόλεψε το τελευταίο δίστιχο... γιατί να γλυτώσουμε από το φως;
(έχω μια υποψία, αλλά για βοήθησέ με λίγο)


και μου΄ρθε το στιχάκι:

η ανατολή -το φως- αλαργεύει τους πόθους μιας νύχτας άστατης,
άρα κ' αδήλωτης;

καλό βράδυ:))))

weirdo said...

Όταν έχεις βουτήξει βαθιά, πραγματικά βαθιά, τότε η ανάδυση -που σχεδόν πάντα είναι η αναπόφευκτη, φυσική συνέχεια- στο φως, μοιάζει -και είναι- κατόρθωμα. Δικό σου..

Ανέστης Μ. said...

bright Φω,
μη ζητάς βοήθεια για ό,τι βλέπεις γραμμένο.. Προτιμώ να το αφήνω ανοιχτό ;)
Ευχαριστώ για το (τρι)στιχάκι σου! Η ανατολή φέρνει και νέους πόθους ε;
Φιλιά

weirdo,
Πολύ όμορφο αυτό.. Η ανάδυση να είναι στο φως λοιπόν, το λευκό.. Γιατί το μαύρο φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.. Νά' σαι καλά.

paperflowers said...

Το φως λιώνει το χιόνι και το λιωμένο χιόνι κρατά τη λάσπη υγρή...
Μπορείς ακόμα και να παίξεις μ'αυτήν..
:-)

Ανέστης Μ. said...

Ωραία εικόνα έφτιαξες.. Έπαιξες κιολάς εσύ.. :)