Έως

Εσύ είσαι η αιωνιότητα
όταν τα μάτια σου αγγίζουν
την καρδιά σου.

Εσύ είσαι η χρυσοπράσινη θύελλα
όταν οι άγγελοι φυσάνε
σαν Θεοί.

Εσύ το μπλε που θόλωσε
τη θάλασσα
κι άπλωσε τον ουρανό
ως τον γαλάζιο κήπο μου.

29.5.09

Ανάπαυση

Κλείνω τα μάτια μου
και είσαι πάλι όμορφη,
αφήνω τα χέρια μου
να ταξιδέψουν στο χώρο
που άφησες να σε περιμένει,
δοκιμάζω τις αντοχές μου
καθώς σε κρατάω
με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Για σένα πλάστηκαν τα περιστέρια
που έφτασαν απ' το πιο μικρό νησί
για να μας δουν στο χάος φωτισμένους
και να σημάνουν το πιο χαμογελαστό σου βλέμμα.

28.5.09

Αφαίμαξη

Πλεχτές ανάκατες φωνές,

με πόση αναίδεια σαρώσατε το φως;

Kαρπωθήκατε τη θλίψη

πoυ σας χάρισε την πιο όμορφη χροιά σας

μές στον κυματισμό του εφήμερου

πως να γλυτώσετε από τα έρεβη

της θάλασσας

αιώνια ανέπαφα στέκουν

περιμένοντας

τη ματαιότητά σας.

26.5.09

Μπαρ Μπαλαντέρ*

Ανάποδη νύχτα μάς κρέμασε
σε προσωπεία μοναδικής προσαρμογής με το μουσικό όνειρο
χωρίς κολλώδη ιστό ασφαλείας
μιας και δυνάμωσε το δέλεαρ της σοβαρής μέθης
το πέταλλο της ώρας ασκητεύει
η χρυσή ανάμιξη μιας ύπαρξης ανέμου κι ενός βλέμματος περιστεριού στρώνει τα πατώματα
με πορφυρά βεγγαλικά και βήματα αίλουρου
καθώς η θέλησή μας χορεύει για να δώσει ερείσματα
για ένα σωστό πρωί
νύχτα μετέωρη.

*γραμμένο με την Λένα Κ.

Αποτυχία

Προσεγγίζουμε το κενό

με διάφανες αντέννες

ατενίζουμε ό, τι αφήσαμε πίσω

με μάτια στο πρόσωπο

και φέρνουμε κοντά

τις πιο κραταιές αναμνήσεις

με μια εκποίηση άνευ προηγουμένου

καταναλώνοντας ό, τι μπορεί

να τις ζωντανέψει.

25.5.09

Πωλ Ελυάρ: "Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΠΡΑΧΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ"

Στους απαιτητικούς μου φίλους

Όταν σας λέω πως ο ήλιος μες στο δάσος
Είναι σαν αφαλός που δίνεται σ' ένα κρεβάτι
Πιστεύετε και συμφωνείτε στις επιθυμίες μου

Όταν σας λέω πως το κρύσταλλο μιας μέρας βροχερής
Ηχεί παντοτινά στη ραθυμία του έρωτα
Πιστεύετε στον πιο μεγάλο χρόνο της αγάπης

Όταν σας λέω πως στο μπρούτζο της κουκέτας μου
Έχει φωλιά ένα πουλί όπου ποτέ δε λέει ναι
Πιστεύετε οπωσδήποτε στην ταραχή μου

Όταν σας λέω πως στον κόλπο μιας πηγής
Γυρίζει το κλειδί ο ποταμός και βγαίνει πρασινάδα
Πιστεύετε ακόμα πιο πολύ μ' αναγνωρίζετε

Αλλά όταν τραγουδώ απερίφραστα στο δρόμο μου
Κι όλη η χώρα μου σαν ένα δρόμο χωρίς τέλος
Δε με ξαναπιστεύετε πηγαίνετε στην ερημιά

Άσκοπα ζείτε εσείς χωρίς να δήτε πως οι άνθρωποι
Έχουν ανάγκη την ενότητα να ελπίζουν ν' αγωνίζονται
Να μάθουνε τον κόσμο και να τον αλλάξουν

Από ένα μόνο σάλτο της καρδιάς μου θα σας ανασύρω
Είμαι χωρίς δυνάμεις έζησα υπάρχω ακόμα
Αλλά θαυμάζω που μιλώ για να σας συγκινήσω

Όταν θάθελα να σας λευτερώσω για να ξαφνιαστήτε
Που με το φύκι και του βούρλο της αυγής
Οι αδελφοί μας χτίζουνε το φως τους.

Ν. Εγγονόπουλου:ΝΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ ΣΤΙΣ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 1936 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΝΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΜΙΝΟ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΥΕΝΤΕ

...una accion vil y disgraciado

η τέχνη κι' η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε

περιφρόνησις απόλυτη
αρμόζει σ' όλους αυτούς τους θορύβους
τις έρευνες τα σχόλια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστηριώδικες κι' αισχρές συνθήκες
της εκτελέσεως του κακορρίζικου του Λόρκα
υπό των φασιστών

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει
πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς