ΣΤΙΞΕΙΣ

Τελικά είμαι μοναχικός άνθρωπος
κανείς δεν ξέρει γιατί γράφω.
*
Διασύρουμε τόση ομορφιά
στο πεζοδρόμιο της νιότης.
*
Η ανάμνηση έδωσε πνοή στο σώμα
που κάποτε ήταν μνημείο.
*
Η πόλη γεμίζει λουλούδια
με το που βλέπω τον παππού της γειτονιάς
είσαι θλιμμένος γιατί είσαι όμορφος
και ο παππούς είναι πολύ πιο όμορφος
με μια ομορφιά ηρωική
ταγμένη στην πλεκτάνη του χρόνου.
*
Χτυπάς την πόρτα μου
με χέρια από πορσελάνη
σου ανοίγω γιατί δε θέλω να σπάσουν.
*
Η άποψη του ανέμου
εμπνέει την όρασή σου με διαθέσεις επίθεσης
σε δομημένα σκηνικά λιτότητας
κατασκευάζοντας εξαρχής
τη ματαιότητα της ευτυχίας.
*
Επείγει η απόφαση της επιστροφής στο άσεμνο σπίτι
όπου το πρωταρχικό σημείο θ' αφομοιώσει τον εαυτό μας
δίνοντας στον κόσμο τη μόνη φαντασία
που τον έπλασε έστω για λίγο αναμάρτητο.


υγ: απ' το τελευταίο τεύχος (149) του περιοδικού οδός πανός.