Friday, December 30, 2011

Κάτι σαν παιχνίδι

Μα πως γίνεται,
πάντα μου διαφεύγει η πραγματικότητα;
Εκεί που βρίσκομαι μέσα της
και είμαι έτοιμος να συμμετάσχω
στην ανίκητη πορεία της
κάτι -αόριστο πάντα-
με πιάνει απ' το χέρι
με μετατρέπει σε μωρό παιδί
που η βούλησή του υπαγορεύεται
από κάτι που ποτέ δε θα προσδιορίσει
αλλά πάντα στέκεται ανυπεράσπιστο.
Ίσως να λειτουργεί και σε μένα η νοσταλγία
-αν και νόμιζα πως μ' αφορά μόνο το μέλλον-
τουλάχιστον σ' ένα βαθμό τέτοιο
που να θαυμάζω
μόνο την παιδική ηλικία.


Σεπτέμβριος '09

1 comment:

Anonymous said...

- Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια - Τομ Ρομπινς. Όλοι, λανθασμένα έχουμε στο μυαλό μας πως η παιδική ηλικία ζει στο σώμα ενός παιδιού και πεθαίνει όταν το παιδικό σώμα γίνεται πλέον μεγάλο.Ο καθένας όμως φέρει μέσα του,-κυρίως και δυστηχώς- σε λανθάνουσα μορφή αυτή την παιδική ηλικία την οποία σαν μονάδες αρχικά πρέπει να επαναφέρουμε στο προσκήνιο της ζωής μας και έπειτα σαν κοινότητες μονάδων να ξαναφτιάξουμε την παιδική μας χαρά.