Όταν θα χαμηλώνουν τα φώτα
κι άσεμνοι όπως είμαστε θα νιώθουμε
ως τη στιγμή που η πέτρα θα γίνει χάρτινη
κι η φωτιά θα λάμπει με χάρη
το χρέος μας θά' ναι στο χρώμα τ' ουρανού
κι η ομορφιά θα χτυπάει με το ρόδο
δε θα πάψουμε να θυμόμαστε εφιάλτες.
23.2.10
1 comment:
Ανέστη, διάβασα στο Ποέμα τη μετάφρασή σου, και πριν δω το όνομά σου, κατάλαβα ότι είναι Μελιδώνης.
Post a Comment