Τέκνο της αγέρωχης προσμονής μέσα απ'τη θαυμαστή αντίθεση που ένωσε ο πόθος
Ποιός ήξερε τον ερχομό σου και ποιός έφερε τα φύλλα που έντυσαν τη σκέψη σου;
Ω εραστή του απόλυτου και δυνάστη του φλύαρου
Εσύ που ξέθαψες τις λαλιές της θύμησης και έζεψες τις άκρες του ονείρου
Για ένα ανθρώπινο "έλα" που τιθασεύει τη μητρική σιωπή
Για μια -αθόρυβα- αδυσώπητη αναζήτηση της πατρικής φιγούρας μέσα απ'το θολό τοπίο της αβίωτης εγκαρτέρησης.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
Αρκετά ενδιαφέρων ο παραλληλισμός μεταξύ της μάχης και του καλλιτεχνικού αποτελέσματος...
Καλημέρα.
Για ένα ανθρώπινο ’έλα ’...
Όλα αυτά που θέλω να πω χωράνε μέσα σε αυτά τα τρία γράμματα.
Καλημέρες.
"Ω! μάγισσες μιζέρια, μίσος
εσείς θα διαφυλάξετε τον θησαυρό μου"
ο μικρός αδελφός σάς εμπνέει ακόμα:ταξίδι στην έρημο/επιστρέφοντας μιαν όαση στα πόδια της κρίσης
Σας χαιρετώ
to syn einai ligo gia sena 8ee!
θα χαιρόμουνα παρα πολύ αν έλεγες δυο κουβέντες γι'αυτό το μεστό κείμενο...
θα μου κάνεις το χατήρι;
την καλημέρα μου
@kitsosmitsos
ο τίτλος είναι παρμένος από μία διάλεξη που είχε δώσει ο Καμύ στο γαλλικό λύκειο το 1956 νομίζω με τίτλο "ο μαχόμενος συγγραφέας" όπου έλεγε ότι ο συγγραφέας ποιητής δεν είναι αυτός που κάθεται και απολαμβάνει τον έναστρο ουρανό αλλά αυτός που κωπηλατεί. Μπορείς να δεις τον πρόλογο του "πρώτου ανθρώπου" για λεπτομέρειες.
@chryssa
όλα αυτά που θέλουμε συνήθως χωράνε σε 2-3 λέξεις αλλά πόσα ποιήματα αφιερώνουμε για να κάνουμε όλο και πιο αφομοιώσιμες αυτές τις 2-3 λέξεις.. Ελπίζω μόνο να μη χανόμαστε στη μετάφραση στο τέλος. Χαίρομαι που βρήκες κάτι τόσο περιεκτικό. Χαιρετώ
@duchamp,
γι'αυτά τα λόγια τα λαξεμένα σε γρανίτη να σε ευχαριστήσω! Ο θυσαυρός είναι σε σίγουρα χέρια..
Τίποτα δεν αξίζει όσο η ταπεινή και γεμάτη πείσμα ζωή.
Χαίρομαι που πέρασες.
@pandiony
χμμμ.. Ευχαριστώ!
@abttha
Αλμπέρ Καμύ. Αυτός κρύβεται πίσω απ'το κείμενο αυτό. Σε παραπέμπω λοιπόν σε μία ανεκτίμητη βιβλιογραφία.. Νά'σαι καλά.
περιέχονται εδώ, όλες οι μεγάλες αναζητήσεις, οι κύριες θα έλεγα. θα συμφωνήσω ότι μαχόμενος μπορεί να είναι μονο ο κάθε συγγραφέας, προσωπικά το έχω ονομάσει πιο "πεζά", έλλειψη, μαζί και ανασφάλεια να πάρει κανείς την πεπατημένη για να την αναπληρώσει. ο συγγραφέας ψάχνει να βει τον δρόμο τον απάτητο, τον πιο προσωπικό και επιλέγει να κωπηλατει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα. ωραία βάσανα είναι αυτά, και το κουπί είναι και άσκηση, και απ΄ο,τι έχω δει σε κωπηλατικούς αγώνες, ο ρυθμός πάιζει κάποιο ρόλο. φλυάρησα πάνω στο κείμενο αυτό, αλλά και στα σχόλιά σου. καλημέρα Ανέστη.
imarias,
δε φλυάρησες καθόλου.. Μ'αρέσει η ιδιαίτερη χρήση του όρου έλλειψη. Ο συγγραφέας δε θα άφηνε ίχνη αν ακολουθούσε την πεπατημένη. Είναι θέμα προσωπικής τριβής, κωπηλασίας, αισθητικής, πες το όπως θες. Ακόμα πιο απλά είναι μεράκι.
Είναι τόσες οι αναζητήσεις σε κάθε συγγραφέα που ίσως εδώ να περιέχω τις κύριες για συγκεκριμένα πρόσωπα που έχω στο νου μου. Είναι καθολική όμως η κλίση τους προς το απόλυτο που μάλλον δεν την αναφέρω.
Νά'σαι καλά.
είναι απαραίτητη η κλίση προς το απόλυτο, χωρίς αυτήν δεν υπάρχουν αντιθέσεις-συγκρούσεις και χωρίς αυτές τί θάταν η λογοτεχνία και η σκέψη? αχρηστες, νομίζω. είναι όπως το "για πάντα" που λέμε, δεν το εννοούμε, αλλά αν δεν το έχουμε πει ποτέ, ακόμα και από φόρτιση μιας στιγμής, κάτι θα έχουμε χάσει, ίσως και την ευκαιρία να το αναιρέσουμε ή να το επαναλάβουμε σε ένα άλλο επίπεδο. και κάτι ακόμα, καμιά θεώρηση, φιλοσοφική, ακόμα και οι πιο ανατρεπτικές και αυτοαναιρούμενες, δεν υπάρχει που να μην βασίστηκε σε ένα απόλυτο όραμα, ακόμα και σαν ουτοπία -όπως απεδέιχθη μετά, ή κατά τη διάρκεια της διατύπωσης-. και ειδικότερα, πιστεύω, ότι όταν είσαι και νέος και φτιάχνεις άξονες και πιστεύω, όλα αυτά είναι απαραίτητα, σε κρατάνε σε μια ισορροπία, στην ισόβια πορεία κόντρα στο ρεύμα πάντα. χαιρετώ ξανά, έχω κι εγώ δυο - τρεις εμμονές σε συτήματα σκέψης, ραχοκοκαλιές δεκάδων άλλων. θα τα πούμε στην πορεία
Τι είναι ένας μαχόμενος συγγραφέας, αν όχι ένα κρύσταλλο σε ένα γυάλινο κόσμο, ο πιο ευαίσθητος δείκτης μιας φλεγόμενης στιγμής ,οδοιπόρος της σκέψης, ταξιδευτής του ονείρου, γέννημα πυρός και φωτός μαζί. Ένας διάτων αστήρ φωνασκεί περίτρανα με στεντόρεια και συνάμα τρεμάμενη από υπερχείλισμα πάθους φωνή: υπάρχω...συνοδοιπόροι του ονείρου ακούστε το τραγούδι μου, χορέψετε πάνω στις πυρωκάμωτες σκέψεις μου.
Μακάριοι οι αναζητητές της γνώσης, αυτοί που με πανούργα πανιά σε άγριες θάλασσες μπαρκάριζαν(η τελευταία φράση ανήκει στον μοναδικό και μη εξαιρετέο: F.Nietzchse στο Τάδε έφη ο Ζαρατούστρα).
Έλα φίλε μου, επιτέλους επισκέφτηκα(αφού βρήκα) το blog σου, αξιόλογα τα ποιήματα. Νομίζω ότι κατάλαβες ποιος είμαι, αν όχι από τον ιδιάζοντα ποιητικό ιδιοσυγκρασιακό οιστριονισμό (που δεν συνηθίζω όσο θα έπρεπε)και αβυσσαλέα σκέψη μου:),τότε από την τελευταία νιτσεϊκή προσθήκη μου.
ΥΓ: Επειδή απ 'ότι φαίνεται, η σχολή θα ανοίξει το νέο έτος, λόγω καταλήψεων και φεύγω αυτήν την παρασκευή, σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος .Εις το επανειδείν φίλε μου.
Renegade light warrior η κοινώς Κώστας.
Post a Comment