Στους απαιτητικούς μου φίλους
Όταν σας λέω πως ο ήλιος μες στο δάσος
Είναι σαν αφαλός που δίνεται σ' ένα κρεβάτι
Πιστεύετε και συμφωνείτε στις επιθυμίες μου
Όταν σας λέω πως το κρύσταλλο μιας μέρας βροχερής
Ηχεί παντοτινά στη ραθυμία του έρωτα
Πιστεύετε στον πιο μεγάλο χρόνο της αγάπης
Όταν σας λέω πως στο μπρούτζο της κουκέτας μου
Έχει φωλιά ένα πουλί όπου ποτέ δε λέει ναι
Πιστεύετε οπωσδήποτε στην ταραχή μου
Όταν σας λέω πως στον κόλπο μιας πηγής
Γυρίζει το κλειδί ο ποταμός και βγαίνει πρασινάδα
Πιστεύετε ακόμα πιο πολύ μ' αναγνωρίζετε
Αλλά όταν τραγουδώ απερίφραστα στο δρόμο μου
Κι όλη η χώρα μου σαν ένα δρόμο χωρίς τέλος
Δε με ξαναπιστεύετε πηγαίνετε στην ερημιά
Άσκοπα ζείτε εσείς χωρίς να δήτε πως οι άνθρωποι
Έχουν ανάγκη την ενότητα να ελπίζουν ν' αγωνίζονται
Να μάθουνε τον κόσμο και να τον αλλάξουν
Από ένα μόνο σάλτο της καρδιάς μου θα σας ανασύρω
Είμαι χωρίς δυνάμεις έζησα υπάρχω ακόμα
Αλλά θαυμάζω που μιλώ για να σας συγκινήσω
Όταν θάθελα να σας λευτερώσω για να ξαφνιαστήτε
Που με το φύκι και του βούρλο της αυγής
Οι αδελφοί μας χτίζουνε το φως τους.
2 comments:
Καλό πράγμα να έχει κανείς απαιτητικούς φίλους,γίνεται πιο απαιτητικός και με τον εαυτό του.
Και όμορφες "πραχτικές αλήθειες" ειδικά εκείνο με την ενότητα που φαίνεται και νάναι αυτό που λέω "καρδιά" στο ποίημα.
φιλιά
Γεια σου Μαρία.
Δεν ξέρω ποια είναι η καρδιά για σένα, πάντως εδώ με παρασύρει ο παλμός:
"Είμαι χωρίς δυνάμεις έζησα υπάρχω ακόμα
Αλλά θαυμάζω που μιλώ για να σας συγκινήσω"
Φιλιά
Post a Comment