Φρίντριχ Χαίλντερλιν: απ' τους ΘΡΗΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΤΙΜΑ

5

Θα '΄θελα να γιορτάσω, αλλά τι; Να τραγουδήσω με τους άλλους,
Όμως στην τόση μοναξιά μου λείπει καθετί το θεϊκό.
Αυτή, αυτή είναι η αναπηρία μου, το ξέρω, μια κατάρα
Μου παραλύει τους τένοντες και με καταβάλλει ό,τι κι αν αρχίσω,
Και κάθομαι έτσι αναίσθητος όλη τη μέρα και βουβός σαν νήπιο,
Και μόνο από τα μάτια μου συχνά κυλούν ψυχρά τα δάκρυα,
Και τα φυτά του αγρού και το τραγούδι των πουλιών με καταθλίβουν,
Γιατί κι αυτά είναι αγγελιοφόροι του ουρανού, φέρνουν χαρά
Αλλά για μένα, στο ταραγμένο στήθος μου, ο ήλιος που εμψυχώνει
Ανατέλλει στείρος και ψυχρός σαν τις ακτίνες της νυκτός,
Αχ! και μάταιος και άδειος, σαν τοίχος φυλακής, ο ουρανός
Κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μου βαρύς και με λυγίζει!


8

Μόνην εσένα συντηρεί το φως σου, ω ηρωίδα, μέσα στο φως,
Κι η υπομονή σου σε κρατάει στοργική, ω αγαθή,
Και βέβαια δεν είσαι μόνη, υπάρχουνε συμπαίκτες αρκετοί,
Εκεί όπου ανθίζεις και αναπαύεσαι ανάμεσα στα ρόδα του έτους,
Και ο Πατέρας, αυτός ο ίδιος, με τις Μούσες που αναπνέουν απαλά,
Σου στέλνει τρυφερό νανούρισμα.
Ναι! Είναι αυτή η ίδια! ακόμη αιωρείται ενώπιόν μου ολόσωμη,
Με βήμα σιωπηλό, όπως και άλλοτε, η Αθηναία.
Και όπως, ω πνεύμα φιλικό, απ' του μετώπου σου την εύθυμη περίσκεψη
Σίγουρη και ευεργετική η ακτίνα σου κατέρχεται μεταξύ των θνητών,
Έτσι εσύ μου μαρτυρείς και μου το βεβαιώνεις, ώστε κι εγώ
Σε άλλους να το μεταδώσω, γιατί είναι κι άλλοι που δεν το πιστεύουν,
Ότι η χαρά είναι πιο άφθαρτη απ' τους θυμούς κι απ' τις φροντίδες
Και ότι καθημερινά στο τέλος μια χρυσή ημέρα απομένει.


μτφρ: Στέλλα Γ. Νικολούδη
απ' το βιβλίο ΕΛΕΓΕΙΕΣ, ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ ΑΓΡΑ

Ανασύνταξη

Απόλαυσα τόσες αδυναμίες
άδειασα στα πιο μικρά συρτάρια
ολόκληρα φεγγάρια
αφόρισα αγίους και γραφές
ματωμένες
μέχρι να συναντηθούμε,
και να γίνει η ανάσταση λέξη.

14.6.09

Rene Char-Ερωτική επιστολή

...Το εγκώμιό μου στεφανώνει τις μπούκλες του προσώπου σου σα γεράκι με μυτερό ράμφος

Φθινόπωρο! Το πάρκο μετρά τα γυμνά του δέντρα. Το ένα από παράδοση κοκκινωπό,
το άλλο, φράζοντας το μονοπάτι, μια μάζα αγκάθια.
Έφτασε ο κοκκινολαίμης, ο χαριτωμένος μουσικάντης των εξοχών.
Ψιχάλες το τραγούδι του κατακλύζουν το τζάμι του παραθύρου. Στη χλόη της πελούζας ριγούνε
μαγικές δολοφονίες εντόμων. Μην ακούς, αφουγκράσου.

Φορές-φορές φαντάζομαι πως θάταν όμορφο να πνιγεί κανείς σε μια λίμνη,
που καμία βάρκα δε θα ριψοκινδύνευε να διασχίσει.
Μετά ν' ανααστηθεί στο ρεύμα ενός πραγματικού χειμάρρου
που μέσα του θα κόχλαζαν τα χρώματά σου.

Πρέπει να σπάσει κάθε τι που ζώνει αυτή την πόλη κρατώντας σε έγκλειστη.
Άνεμος, άνεμος, άνεμος τριγύρω στους κορμούς και πάνω στα καλάμια...

Ο αέρας που αισθάνομαι ότι από ώρα σε ώρα θα λείψει από τα περισσότερα πλάσματα,
σαν σε διαπεράσει έχει δαψίλεια και σπινθηροβόλες ηδονές...

Είσαι ηδονή. Είσαι το κάθε κύμα της που ακολουθεί. Στο τέλος, όλα σβήνουν.
Είναι η θάλασσα που λιώνει, που πλάθεται. Είσαι ηδονή, κοράλλι των σπασμών.

Ποιός δεν έχει ονειρευτεί, αλητεύοντας στις λεωφόρους των πόλεων, έναν κόσμο
που αντί ν' αρχίζει από το λόγο, αρχίζει απ' την επιθυμία;

Τα λόγια μας αργούν να μας προφτάσουν, έχουν χυμό αρκετό
για να περάσουν ένα ολόκληρο χειμώνα, λες και σε κάθε άκρη της σιωπηλής απόστασης,
απ' όπου θα μπορούσαν να ορμήσουν, τους απαγορεύεται να ξεσπάσουν και να ενωθούν.
Η φωνή μας τρέχει απ' τον έναν στον άλλο, αλλά κάθε λεωφόρος,
κάθε αμπέλι, κάθε δάσος, την τραβά κοντά του, την συγκρατεί, την ανακρίνει.
Όλα είναι πρόφαση για να καθυστερήσει.
Συχνά δε μιλώ παρά μόνο για σένα, η γη με λησμόνησε.


μτφρ: Ράνια Γεωργοπούλου, Γιώργος Κόκκινος
απ' το περιοδικό περίπλους, τχ 32, σελ 265

Κάλεσμα

Η καρδιά μου σε ξέρει
η πνοή μου σε φέρνει πιο κοντά
και τ' όνειρο που αναπαύτηκε σαν σκόνη
δεν ξέχασε τ' όνομά σου,
το φωνάζει με το φεγγάρι,
με γνώμονα τα μάτια σου.

14.6.09