Rene Char-Ερωτική επιστολή

...Το εγκώμιό μου στεφανώνει τις μπούκλες του προσώπου σου σα γεράκι με μυτερό ράμφος

Φθινόπωρο! Το πάρκο μετρά τα γυμνά του δέντρα. Το ένα από παράδοση κοκκινωπό,
το άλλο, φράζοντας το μονοπάτι, μια μάζα αγκάθια.
Έφτασε ο κοκκινολαίμης, ο χαριτωμένος μουσικάντης των εξοχών.
Ψιχάλες το τραγούδι του κατακλύζουν το τζάμι του παραθύρου. Στη χλόη της πελούζας ριγούνε
μαγικές δολοφονίες εντόμων. Μην ακούς, αφουγκράσου.

Φορές-φορές φαντάζομαι πως θάταν όμορφο να πνιγεί κανείς σε μια λίμνη,
που καμία βάρκα δε θα ριψοκινδύνευε να διασχίσει.
Μετά ν' ανααστηθεί στο ρεύμα ενός πραγματικού χειμάρρου
που μέσα του θα κόχλαζαν τα χρώματά σου.

Πρέπει να σπάσει κάθε τι που ζώνει αυτή την πόλη κρατώντας σε έγκλειστη.
Άνεμος, άνεμος, άνεμος τριγύρω στους κορμούς και πάνω στα καλάμια...

Ο αέρας που αισθάνομαι ότι από ώρα σε ώρα θα λείψει από τα περισσότερα πλάσματα,
σαν σε διαπεράσει έχει δαψίλεια και σπινθηροβόλες ηδονές...

Είσαι ηδονή. Είσαι το κάθε κύμα της που ακολουθεί. Στο τέλος, όλα σβήνουν.
Είναι η θάλασσα που λιώνει, που πλάθεται. Είσαι ηδονή, κοράλλι των σπασμών.

Ποιός δεν έχει ονειρευτεί, αλητεύοντας στις λεωφόρους των πόλεων, έναν κόσμο
που αντί ν' αρχίζει από το λόγο, αρχίζει απ' την επιθυμία;

Τα λόγια μας αργούν να μας προφτάσουν, έχουν χυμό αρκετό
για να περάσουν ένα ολόκληρο χειμώνα, λες και σε κάθε άκρη της σιωπηλής απόστασης,
απ' όπου θα μπορούσαν να ορμήσουν, τους απαγορεύεται να ξεσπάσουν και να ενωθούν.
Η φωνή μας τρέχει απ' τον έναν στον άλλο, αλλά κάθε λεωφόρος,
κάθε αμπέλι, κάθε δάσος, την τραβά κοντά του, την συγκρατεί, την ανακρίνει.
Όλα είναι πρόφαση για να καθυστερήσει.
Συχνά δε μιλώ παρά μόνο για σένα, η γη με λησμόνησε.


μτφρ: Ράνια Γεωργοπούλου, Γιώργος Κόκκινος
απ' το περιοδικό περίπλους, τχ 32, σελ 265