Φρίντριχ Χαίλντερλιν: απ' τους ΘΡΗΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΤΙΜΑ

5

Θα '΄θελα να γιορτάσω, αλλά τι; Να τραγουδήσω με τους άλλους,
Όμως στην τόση μοναξιά μου λείπει καθετί το θεϊκό.
Αυτή, αυτή είναι η αναπηρία μου, το ξέρω, μια κατάρα
Μου παραλύει τους τένοντες και με καταβάλλει ό,τι κι αν αρχίσω,
Και κάθομαι έτσι αναίσθητος όλη τη μέρα και βουβός σαν νήπιο,
Και μόνο από τα μάτια μου συχνά κυλούν ψυχρά τα δάκρυα,
Και τα φυτά του αγρού και το τραγούδι των πουλιών με καταθλίβουν,
Γιατί κι αυτά είναι αγγελιοφόροι του ουρανού, φέρνουν χαρά
Αλλά για μένα, στο ταραγμένο στήθος μου, ο ήλιος που εμψυχώνει
Ανατέλλει στείρος και ψυχρός σαν τις ακτίνες της νυκτός,
Αχ! και μάταιος και άδειος, σαν τοίχος φυλακής, ο ουρανός
Κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μου βαρύς και με λυγίζει!


8

Μόνην εσένα συντηρεί το φως σου, ω ηρωίδα, μέσα στο φως,
Κι η υπομονή σου σε κρατάει στοργική, ω αγαθή,
Και βέβαια δεν είσαι μόνη, υπάρχουνε συμπαίκτες αρκετοί,
Εκεί όπου ανθίζεις και αναπαύεσαι ανάμεσα στα ρόδα του έτους,
Και ο Πατέρας, αυτός ο ίδιος, με τις Μούσες που αναπνέουν απαλά,
Σου στέλνει τρυφερό νανούρισμα.
Ναι! Είναι αυτή η ίδια! ακόμη αιωρείται ενώπιόν μου ολόσωμη,
Με βήμα σιωπηλό, όπως και άλλοτε, η Αθηναία.
Και όπως, ω πνεύμα φιλικό, απ' του μετώπου σου την εύθυμη περίσκεψη
Σίγουρη και ευεργετική η ακτίνα σου κατέρχεται μεταξύ των θνητών,
Έτσι εσύ μου μαρτυρείς και μου το βεβαιώνεις, ώστε κι εγώ
Σε άλλους να το μεταδώσω, γιατί είναι κι άλλοι που δεν το πιστεύουν,
Ότι η χαρά είναι πιο άφθαρτη απ' τους θυμούς κι απ' τις φροντίδες
Και ότι καθημερινά στο τέλος μια χρυσή ημέρα απομένει.


μτφρ: Στέλλα Γ. Νικολούδη
απ' το βιβλίο ΕΛΕΓΕΙΕΣ, ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ ΑΓΡΑ