Saturday, June 27, 2009

Άδωρο

Ασταμάτητα χρόνια της δύσης
αφόρισαν τη διαύγεια του κορμιού
αφαίμαξαν την πίστη
άδραξαν την πιο χρυσή ηλιαχτίδα
και το δειλινό
έγινε ανάμνηση.
6.5.09

4 comments:

Anonymous said...

Άδωρο σαν χρώμα
Δύση να χάνεται σε όμορφο τέλμα
Απόσβεση του σώματος,κάποια σημάδια
- για λίγο-
Πίστη άπιστη για πάντα
Το φώς και το ανασφαλές δειλινό
στιγμές σε μακροπρόθεσμη μνήμη εξ`αρχής..

Αυτές είναι οι λέξεις που ένωσα διαβάζοντας αυτό το άδωρο δωρισμένο
ποίημα..


Φιλιά,Δήμητρα

Anonymous said...

...Όντως!

Unknown said...

το νιώθω τόσο καλά αυτό το ποίημα, που μου φαίνεται ότι είναι γραμμένο για μένα!

Ανέστης Μ. said...

Δήμητρα,
ωραίο το ποίημά σου.. Όμορφο τέλμα.!
Ευχαριστώ. Φιλιά

-,
..και για σένα λοιπόν!
Χαίρομαι που σε βλέπω. :)