Αφοπλίζω το δώρο που χάρισα στη μοίρα
ψήγματα αναμνήσεων σκεπάζω, υπόδουλοι θυγατρικής μου νιότης
στο μάτι της θύελλας δοκιμάζω μια ψευτιά χρωματισμένη
τις μελλούμενες φοβέρες στα σύννεφα εναποθέτω με τις μοίρες να πλέκουν τον καιρό
καθαρά η σιωπή μου δείχνει μια σύνεση ξεχασμένη, επίσημη μνήμη
που τα υφαντά της ξέχασε στη μέση και γυμνές θάλασσες σκοτώνουν θαύουν τ' άστρα
μέχρι να θυμηθούμε πως ομόρφυνε η μοναξιά όταν αγαπήσαμε ταγμένοι στο παράθυρο
η αντανάκλαση μάς λιώνει και η στάχτη στοιχειώνει παράλυτους καθρέφτες
μόνο σε φόντο πλασμένο στη στιγμή ζωντανεύει ο Θεός
κι οι πρωτόπλαστοι βάφουν τα σκηνικά και καίνε τα φτερά μας. Αποζημίωση το μήλο.
*=γραμμένο με τον Ηλία Σ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment