Paul Eluard:

ΥΨΩΣΕ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΗΣ ΕΝΑ ΑΝΑΚΤΟΡΟ
ΠΟΥ ΟΜΟΙΑΖΕ ΠΟΤΑΜΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΑΣΟΣ,
ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΔΥΘΕΙ ΣΤΑ ΚΑΤΟΠΤΡΑ.
ΚΑΙ Ο ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΘΥΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ
ΚΕΙΤΟΤΑΝ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ
ΧΡΥΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΜΑΡΑΓΔΩΝ ΩΣ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ

Μια λόχμη νεφών σε μια ηλιακή πλατεία
Ένα πλεούμενο φορτωμένο άχυρα επί χειμάρρου κρυστάλλων
Μια μικρή σκια που με ξεπερνά
Που βαραίνει στο ζυγό των πυγμαίων όσο
Και το μυαλό του χελιδονιού στον ενάντιο άνεμο
Όσο και η πηγή με τον τρυφερό οφθαλμό στην παλίρροια που ανεβαίνει

Μια ημέρα μακρύτερα ο ορίζων ανασταίνει
Και δείχνει την ημέρα που χαράζει στην ημέρα που δεν θα τελειώσει πια
Η στέγη βυθίζεται αφήνει το τοπίο να εισχωρήσει
Ράκη τοίχων ομοίων με χορούς αχρηστευμένους
Το σκυθρωπό τέλος μιας έως θανάτου μονομαχίας όπου γεννώνται τα καταφύγια των νεκρών
Η εν τάφω απόθεσις όπως σκοτώνεις ένα σκουλήκι

Ξέφρενος γέλως μια πυξίς ζωγράφου που συντίθεται
Το χρώμα φλέγει τα διαστήματα
Τρέχει από θάμβη σε εκτυφλώσεις

Δείχνει στους παγετώνες του κυανού τους στίβους του αίματος
Ο άνεμος φωνάζει τυμπανοκρούει στα αυτιά του
Ο εκρυγνυόμενος ουρανός ασπαίρει μέσα στο πράσινο ιπποδρόμιο
Μέσα σε μίαν εύηχη λίμνη εντόμων
Το γυαλοπότηρο της κοιλάδας είναι γεμάτο πυρ διαυγές και απαλό
Σαν χνούδι
Αναζητήσατε τη γη
Αναζητήσατε τις οδούς και τα φρέατα τις μακρές υπόγειες φλέβες
Τα οστά αυτών που δεν είναι όμοιοί μου
Και που κανείς δεν αγαπάει πια
Δεν μπορώ να μαντεύσω τις ρίζες
Το φως με υποστηρίζει

Αναζητήσατε τη νύχτα

Είναι καλός ο καιρός σαν μέσα στο κρεβάτι
Φλογερή η πλέον ωραία των λατρεμένων κορών
Γονυπετεί εμπρός στα αποκοιμισμένα αγάλματα του εραστού της
Δεν σκέπτεται ότι και αυτή καθεύδει
Η ζωή παίζει την σκιά την γη ολόκληρη
Ο καιρός είναι όλο και πιο καλός νύχτα και μέρα
Η πλέον ωραία των ερωμένων
Προσφέρει τα απλωμένα χέρια της
Με αυτά τα χέρια έρχεται η ίδια από μακριά
Από την άκρη του κόσμου των ονείρων της
Μέσα από κλίμακες ανατριχίλας και καλπάζουσας σελήνης
Διασχίζοντας τις ασφυξίες της ζούγκλας
Τις ακίνητες καταιγίδες
Τα σύνορα του κωνείου
Τις πικρές νύχτες
Τα ωχρά και έρημα ύδατα
Διασχίζοντας τις νοερές σκωρίες
Τα τείχη της αγρύπνιας
Ριγώσα μικρή κόρη με κροτάφους ερωτευμένης
Όπου τα δάχτυλα των ασπασμών στηρίζονται στην άνω καρδιά
Σε ένα στέλεχος τρυφερότητας
Σε μίαν άκατο πουλιών
Η πίστις αΐδιος
Γύρω από το κεφάλι της στριφογυρίζουν οι βέβαιες ώρες της αύριον
Πάνω στο μέτωπό της τα χάδια φέρνουν στο φως όλα τα μυστήρια
Από την κόμη της
Από τη βοστρυχίζουσα εσθήτα του ωραιοτέρου των ενυπνίων της
Οι αναμνήσεις θα πετάξουν
Προς το μελλούμενο αυτή η γυμνή γυναίκα
Μια μικρή σκιά που με ξεπερνά
Μια σκιά μαγεμένη.


Μετάφραση: Έλενα Πατρικίου
Περιοδικό “Η λέξη”, τχ. 94