Συντέλεια

Ο ουρανός σε χρειάζεται
το χαμόγελό σου δεν μπορεί να λείπει
απ' το ουράνιο τόξο.
Η ύπαρξή σου φωτίζει τις σταγόνες
που ξέμειναν στα μάτια μου,
φαντάζομαι τον ωκεανό για να σε βρω
δικαιωματικά σου παρέχω όλα μου τα ταξίδια
και κάθε μου ένωση με τον κόσμο
γίνεται μέσα σου.

23.6.09

Emily Dickinson

VI




If I can stop one heart from breaking,


I shall not live in vain;


If I can ease one life the aching,


Or cool one pain,


Or help one fainting robin


Unto his nest again,


I shall not live in vain.



πηγή: the complete poems of Emily Dickinson

Πρόοδος

Χαράζοντας το δάκρυ
με πένα ηθικής
αφήνοντας το ψέμμα να χυθεί
στα εφόδια της θύμησης
εμπρός κοιτώντας
ξεχάσαμε το πιο χρήσιμό μας βλέμμα
μέσα μας.

21.6.09

Σαίξπηρ - Άμλετ

Να πας σε μοναστήρι. Προτιμάς τις γέννες;
Να γεννάς ένοχους;
Εγώ είμαι αυτό που λεν τίμιος. Όμως μπορώ
ν' αποκαλύψω για τον εαυτό μου πράγματα
που θάταν καλλίτερα να μην είχα γεννηθεί
Είμαι αλαζόνας μνησίκακος φιλόδοξος
Κουβαλάω κακίες, που δεν υπάρχει σκέψη να τις σκεφθεί
φαντασία να τις πλάσει καιρός να γίνουν πράξεις
Γιατί να υπάρχουν να έρπουν μεταξύ γης και ουρανού
υποκείμενα σαν και μένα. Είμαστε απατεώνες
Ποτέ μην πιστέψεις κανέναν από μας
Να φύγεις. Να πας σε μοναστήρι



Ασχήμηνες την απαλή ωραίοτητα της ντροπής
Έβγαλες ψεύτρα την αρετή. Έκοψες το λουλούδι
που φυτρώνει στο άσπιλο μέτωπο της αγάπης
κι έγινε εκεί μια φλύκταινα. Άλλαξες τους όρκους του γάμου
με τις βλαστήμιες των ζαριών. Αφαίρεσες την ζωή
από δύο ενωμένα σώματα και τραγούδησες πρόστυχα
το άσμα ασμάτων. Απόστρεψε το πρόσωπό του
ο ουρανός και τρόμαξε σα να ήρθε η ώρα της Δίκης
η γαλήνια η στέρεη γη, γι' αυτό που έκανες

Δες. Αυτήν την εικόνα πρώτα. Τώρα αυτήν.
Εικόνες δύο αδελφών, ο ένας απέναντι στον άλλον
Και δες. Την ομορφιά που έχρισε αυτό εδώ το πρόσωπο
Τα μαλλιά του Υπερίωνα. Το κυρτό μέτωπο του Δία
Τα μάτια του Άρη. Εντολές τά βλέμματά του
Σαν τον Ερμή τον κύρυκα. Σαν κούρος ακροβατεί
στο χείλος του ουρανού εκεί πού φιλάει έναν λόφο
Με μέτρα των θεών πλασμένος, με το αποτύπωμά τους
πάνω του. Αυτοί τον πρόσφεραν στον κόσμο
σα να βεβαίωναν ότι αξίζει ο άνθρωπος. Αυτός ήταν
ο άνδρας σου. Δες τώρα τον άλλον. Είναι ο άντρας σου
Στάχυ κίτρινο δίπλα στο χρυσό το αδελφό του
Έχεις μάτια; Μπορείς να ξεχωρίσεις ένα βουνό
από ένα έλος; Έχεις μάτια; Μπορείς
να ξεχωρίσεις τις βοσκές από τον βούρκο;
Όχι, αυτό μην το πεις έρωτα. Στην ηλικία σου
το αίμα κοπάζει το πάθος είναι κουρασμένο
Ταπεινώνεται και πειθαρχεί στον νου. Όμως ποιος νους
θα πηδούσε από αυτό σ' αυτό; Αισθάνεσαι, δεν γίνεται
Αλλιώς δεν θα κουνιόσουν. Σίγουρα λοιπόν
ο νους σου είναι απόπληκτος. Ούτε η τρέλα
μπορεί τόσο να παρανοεί ούτε η έκσταση να παραλύει
έτσι τον νου. Που να μην του μένει
και μια ελάχιστη κρίση για να καταλαβαίνει
αυτήν εδώ την διαφορά. Ποιός διάβολος σε γέλασε
σου έδεσε τα μάτια. Θα έφθανε, να βλέπεις
χωρίς να αισθάνεσαι. Να αισθάνεσαι χωρίς να βλέπεις
Να ακούς χωρίς να πιάνεις και να βλέπεις. Να μυρίζεις
και τίποτε άλλο να μην αισθάνεσαι
Ή κι έναν υπόλοιπο από όποιαν φυσική αίσθηση να είχε
και να ήταν ακόμα κι αυτό άρρωστο. Θα έφθανε
Για να μην είσαι έτσι χαμένη
Δεν έχεις ντροπή; Έστω το χρώμα της;



Αν γενναιότητα είναι να μάχεσαι για τα μεγάλα
Είναι μεγαλωσύνη να μάχεσαι όταν κι ένας ίσκιος μονάχα
περάσει επάνω από την τιμή σου. Να. Εδώ
στέκομαι εγώ. Μ' έναν πατέρα σκοτωμένο. Μητέρα
που την ατίμασαν. Στέκομαι εδώ ασάλευτος
Κι εκεί απέναντι είκοσι χιλιάδες άνθρωποι προχωράν
προς τα εκεί που βγαίνει ο παγωμένος ήλιος των νεκρών
Τους βλέπω και τους ντρέπομαι. Να τους παρακινεί
μια φαντασία μια απάτη δόξας. Πηγαίνουν και παν
να γείρουν μέσα στους τάφους τους
σα να ήταν τα στρωσίδια ενός βραδυού και πολεμούν
για ένα νύχι γης. Όπου δεν χωράει ούτε το αναφιλητό
από το πιο μικρό τους όνειρο. Δεν θα χωρέσει
ούτε το ίδιο τους το λείψανο. Α Από τώρα
Από αυτήν την ώρα ο νους μου
παύει να είναι νους. Τον στέφω Αίμα



Πεθαίνω. Η ψυχή μου σκοτείνιασε προχώρησε μέσα στο σκοτάδι
Δεν βλέπω Δεν θ' ακούσω τι έγινε στην Αγγλία
Σαν τους τυφλούς προφήτες βλέπω τον Φορτεμπράς
να στέφεται βασιληάς. Ας έχει και την δικιά μου
την ετοιμοθάνατη ψήφο μου. Να του πεις ότι του την δίνω
Κι όλα όσα έγιναν. Να του τα πεις. Πώς έγιναν
Τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Πες του με λεπτομέρειες όπως έγιναν
Μονάχα αυτά που έγιναν. Τα άλλα είναι σιωπή

(πεθαίνει)


μτφρ: Γιώργος Χειμωνάς. Εκδόσεις Κέδρος

Απόκριση

Εφευρίσκεις τη γοητεία
πλάθοντας σύμβολα
θυμικά
εμμένοντας σε όνειρα
αναιμικά.
Με όση χαραυγή μας απέμεινε
χαράξαμε τις μέρες μας
με χρώμα ευφορίας
βουβής.

20.6.09

Ερωτική Περίπτυξη

Εκείνο το βράδυ ήθελε να κάνει λάθη. Nα ξεχάσει το αδιέξοδο κι ας το' βλεπε μπροστά του. Αψήφισε την ματαιότητα και συγκρούστηκαν μετωπικά. Η αύρα της τον περικύκλωσε, στροβιλίστικε μέσα της. Το βράδυ φάνταζε μουντό αλλά δύσκολα το προσπερνούσες. Ήθελε να την αγκαλιάσει. Να χαθεί μέσα του για όσο κρατούσε. Του ζήτησε τα πάντα και δε συμβιβάστηκε με τίποτα άλλο. Αυτός ένιωθε τα πάντα αλλά αδυνατούσε να δώσει ό, τι ζητούσε. Οι συζητήσεις τους ατέλειωτες -ωχριούσαν μπροστά στα σώματά τους. Την πήγε ως τον τοίχο φιλώντας την, κι αυτή του έδωσε τον πιο βαθύ αναστεναγμό της -η χαριστική βολή. Ένας χείμαρρος ερωτικής επιθυμίας τον έπνιξε. Πιάστηκε από πάνω της σαν να ήταν το μόνο σωσίβιο -και ήταν. Αφέθηκε στα χέρια του. Τον έσωσε. Διασώθηκε άλλη μια φορά ο έρωτας. Διασώθηκε ή τους νίκησε; Τους έκανε ό, τι ήθελε. Τους έριχνε στα πιο απόκρημνα φαράγγια και τους υποδεχόταν μ' ένα στρώμα τρυφερότητας. Η πτώση ανώδυνη. Αλλά στη διάρκειά της γεννήθηκαν οι πιο παράλογοι φόβοι. Κι αυτός άβοφα κι ασύδοτα χάραζε μέσα της το όνομα του και της το υπογράμμιζε μέσα απ' την ηδονή της. Μια ηδονή που του θύμιζε πως ήταν ζωντανός. Του έστελνε τα πιο εσωτερικά της σήματα -σήματα κινδύνου; Αντανακλούσαν πάνω του και διαμόρφωναν ακόμα πιο ανεξίτηλα τις κινήσεις του. Επισήμαιναν πως ό, τι κάνουν είναι επιταγή μιας βαθύτερης, μη αναστρέψιμης βούλησης. Ενός Θεού που βρισκόταν και στους δυο το ίδιο και τους κατεύθυνε με μαεστρία. Προς τα πού; Προς την υπερνίκηση της ρουφήχτρας που ονομαζόταν χρόνος, την παραμέριση του θανάτου που ονομαζόταν ύπνος. Γι΄αυτούς έτσι ήταν. Αλλά και για καθέναν που εκείνη τη στιγμή κουβαλούσαν μέσα από εκείνη την πράξη. Μέσα απ' το άχρονο των ερωτικών στιγμών τους. Μέχρι που ξημέρωσε κι ο ήλιος για άλλη μια φορά επαλήθευσε τον Θεό, βρίσκοντάς τους μονιασμένους στο κρυσφήγετό τους. Μακριά απ' τις προσβολές της μνήμης που ξεμύτιζε απ'τα παράθυρα και ξεσήκωνε τον ύπνο τους.

Απρίλιος '09

Επίπτωση

Πέσαμε με φόρα
στη σιωπή μας
άδολα τα βλέμματά μας
μα κρυμμένα
σίγουρα θα κάνουμε εντύπωση
όταν κοιτάξουμε το φεγγάρι
ταυτόχρονα.

19.6.09

GIACOMO LEOPARDI:

ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ


Καρπερή μάνα μου γη,
ιδέ, σου παραδίδω τη ζωή που μού' δωσες,

Καλότυχες και ακριβές κι ευλογημένες
οι αρχαίες εποχές, που να πεθάνουν
έτρεχαν για την πατρίδα όλοι μαζί,
κι εσείς πάντα ένδοξα και τιμημένα,
θεσσαλικά στενά,
όπου η Περσία και η μοίρα πιο αδύναμες
φανήκανε από μια χούφτα αγνές και θαρραλέες ψυχές!
Πιστεύω ότι τα δέντρα, τα λιθάρια και το κύμα
και τα βουνά σας στον διαβάτη
με ανεπαίσθητη φωνή
αφηγούνται πως όλη ετούτη την ακτή
σκεπάσανε οι ανίκητες στρατιές
κορμιών που στην Ελλάδα ήτανε ταγμένα.
Και τότε, άνανδρος και αιμοδιψής,
ο Ξέρξης από τον Ελλήσπονο διαφεύγει,
περίγελος των επερχόμενων αιώνων,
ενώ στο λόφο της Αντέλας, όπου πεθαίνοντας
ξέφυγε απ'το θάνατο η ιερή στρατιά,
ανέβηκε ο Σιμωνίδης,
κοιτάζοντας τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γη.

έξι νέοι ποιητές

Λένα Καλλέργη:

Το φύλο μιας μέρας στο τρένο*　

Όμορφος που ήσουν
Το πρόσωπό σου μισό ψάρι
Μισό φίδι
Μισό γύπας που μελαγχολεί
Τα μάτια σου ακοίμητες λίμνες
Τα χείλη σου διασταύρωση ορτανσίας και νέγρας
Τα λόγια σου έξω απ’ τα παράθυρα
Μάνταλα
Τα μαλλιά σου καπνός

Ας έπεσα έξω
Στην ώρα άφιξης του έρωτα
Στις καλές μέρες για απόγονους
Και στην τοποθεσία των σταθμών

Ξέρω ότι ήσουν
love story
Γιατί σου έγραψα ποιήματα
Κι αναμφίβολα
Η Τετάρτη είναι αγόρι


*απ' τη συλλογή ΚΗΠΟΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ, Μάιος 2010, εκδ. Γαβριηλίδη


Χάρις Κοντού:

Η μελωδία της τύχης*

Το δωμάτιο είν’ ακατάστατο
Γέμισες σπαραγμό τα σεντόνια
Η ανάσα σου πότιζε τα λευκά λουλουδάκια
στο νυχτικό της εφηβείας μου
Τα μακριά σου βήματα έφταναν μέχρι τα πόδια
Τα λεπτά σου δάχτυλα αγγίζουν το φθινόπωρο
- και πώς μπορώ κάθε φορά να είμαι τ’ αποτσίγαρο στις στάχτες σου
Έκοψα τρίχα τρίχα τον ναρκισσισμό μου
κι έπεσε στο πάτωμα
(μελαχρινή μου κατηφόρα)
Και μου μιλάει το πορτρέτο σου όταν έχει κρύο...
Όταν σ’ ακούω ακτινογραφώ τα κόκαλά μου
λα μινόρε και τρία τέταρτα
(ρυθμός ασθενικής καρδιάς)
Δεν είσαι συ που σέρνεις τη φυγή
αλλά εγώ που αναπνέω για λογαριασμό σου
Το γκρίζο του τοίχου ξεβάφει στα μάτια σου Μου έβαλαν ορό να γεμίσω με αυταπάτη
Το δωμάτιο είναι ένας θάλαμος
αεροστεγής
Αγαστός ο ορίζοντας της πλάνης μου
και η ανυπαρξία σου πιο λεία από ποτέ
αρχαίε επισκέπτη,
Μετρονόμε.



*ποίημα δημοσιευμένο στο προηγούμενο τέυχος του περιοδικού poema, νέα ποιήματά της βρίσκονται στο τελευταίο τεύχος του


Αφροδίτη Λυμπέρη:*

Rec-vie-M　

Μοιάζω να'χω σώμα μέλισσας
　　　　 　με κίτρινο κάλυπτα τ'άσπρα μαλλιά
　　　 　　　　　　　　　　τα γδαρμένα γόνατα με μαύρο
　　　Κυνηγούσα τις απολαύσεις με μανία.
Λάτρεψα την αναρρίχηση στους μίσχους
　　　　　　　　　　　　　　 σιχάθηκα τ'ανυπόμονα μπουμπούκια.
　　　　　　　　　　　 Δε με συγκίνησε ποτέ το μέλι.
　　　　　　　　　　　　　　　 Άλλες γεννιούνται για μανάδες
　　　　　　　　　　　　　　　 κι άλλες για φτερωτές μοιχαλίδες.
　　　　　　　　　　 Ρουφώντας το κεντρί της μοναξιάς
　　　　　　　　　　　 δηλητηρίαζα ερωτικά τα μάτια
που γλεντούσαν με αλκοολούχο μίσος.
　　　　　　　　　　　　　　 Και τώρα εγώ νεκρικά μυστηριώδης
　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　 ανοίγω δειλά την μπαλκονόπορτα
　　　　　　　　　　　　　　　　　　 και πορεύομαι ξανά μετέωρη

c'est la vie

αυτό να γραφτεί

στην τελευταία μου κηρήθρα.

Είπαν
πως κάποιος είχε πατήσει το 　rec στο μαγνητόφωνο
για να καταγράψει την μελωδία της Άνοιξης.
Μάταια.
Ένας μονόλογος κι ένα νανούρισμα
μόνο ακουγόταν
για άγρια παιδιά
κι ευαίσθητα θηρία.
Τραγούδι από πληγωμένες κεραίες
και βραχυκυκλωμένα φτερά
που σέρνονται
σε περαστικές ρόδες τυχαίων αμαξιών.


*άλλα ποιήματά της βρίσκονται στο τελεταίο poema στη στήλη αναγνώστες και περισσότερα στο ποιείν στην ανάρτηση 4 Ιουνίου 2010


Τάνια Σκραπαλιώρη:*


γενέθλια

Μετράω απόψε
εικοσιένα
ολόγιομα
θολά
φεγγάρια.
Κι είναι η νύχτα
πιο σκοτεινή απ’ όλες τις φορές
λες και το κάνει επίτηδες
για να ταιριάζουμε.
Κι ο ήλιος
θα μ’ ανταμώσει
στη στάση του λωτού
με μάτια γυάλινα
γεμάτα προσμονή
καρφωμένα στην κορυφογραμμή.
Για φαντάσου.
καλοκαίριασε
κι ούτε που το κατάλαβα.


*άλλα ποιήματά της βρίσκονται στα δύο τελευταία τεύχη του ποέμα


Θοδωρής Παπαϊωάννου:

IMPROMPTU*

Στο αρμονικό καρδιογράφημα ενός πενταγράμμου
Οι κύκνοι συνεχίζουν τις ανιαρές χορογραφίες
Τα κρύσταλλα της βιτρίνας ανταγωνίζονται το ναρκισσισμό των περαστικών
Ώσπου, τα χνώτα ενός ζητιάνου αποκαλύπτουν το χρησμό στο τζάμι
- Όταν η μουσική συμβαίνει, ο Θεός περισσεύει.Ένα πλήκτρο αρκεί-
Ξαφνικά, η ορχιδέα της σοφίτας ψέλνει μ’όλη της τη δύναμη λαϊκοτράγουδα
Η κρούστα της πολιτείας ραγίζει από τα χοροπηδητά των αγγέλων
Στο πάρκο, ένα κορίτσι γδύνεται προκαλώντας την ορμή του ευκάλυπτου
Μια νότα ήταν αρκετή
Για την ονείρωξη του αηδονιού


*Απ' την υπό έκδοση συλλογή του απ' τις εκδόσεις Γαβριηλίδης


Ηλίας Σεφερλής:

Τα κοράκια ποτέ δεν γένναγαν αυγά
Μονάχα άσπλαχνους γυμνούς θανάτους
Εκολάπτοντας αίμα σε σφαγεία να ποτίσουν τα μικρά

Τα κοράκια πάντα μαύρα ήταν
Με θυγατρικά ράμφη , μεταχειρισμένων στιγμών
Απο εφήβους με πρώωρα βρέφη στα σκέλια
Να θυμούνται τρείς θανάτους

Το ρολόι δείχνει τέσσερις μα η καμπάνα ακόμα κοιμάται.



Υγ: αυτή η ανάρτηση ως ένα μικρό ευχαριστώ που ήρθατε και οι έξι το Σάββατο.

Τριστάν Κορμπιέρ - Αγρύπνια

Αγρύπνια, ζώο αψηλάφητο!
Δεν νιώθεις απ' αγάπη,
Για νά 'ρθεις να λιγοθυμήσεις σαν θα δεις
Κάτω απ' το κακό σου μάτι, τον άνθρωπο να

δαγκώνει
Τα σεντόνια και μες στη πλήξη να
στριφογυρνά...
Κάτω απ' το κατάμαυρο διαμάντι του ματιού
σου.

Λέγε! Γιατί ενώ περνά κατάλευκη η νύχτα
Ίδια. Κυριακή που βρέχει
Έρχεσαι να μας γλείφεις σα σκυλί;
Ελπίδα ή Πόνος π' αγρυπνά
Στ' αφτί; που γι' άκουσμα τεντώνεται,
Σιγά να μιλά σιγά... και τίποτα να μη μας λέει;

Γιατί στο στεγνό μας λαιμό,
Να γέρνει πάντα η άδεια σου κούπα
Και την τραχηλιά μας προτεταμένη να αφήνεις;
Σε μας τους διψασμένους Τάνταλους για
χίμαιρα: -Φίλτρο ερωτικό η μούργα πικρή
Σταγόνα δροσιάς ή λιωμένο μολύβι.

Αγρύπνια, είσαι ωραία λοιπόν;...
Ε, γιατί ακόλαστη κόρη
Στα γόνατά σου να μας σφίγγεις;
Γιατί στο στόμα μας ν' αγκομαχάς:
Γιατί τον ύπνο μας χαλάς;
Κοιμήσου αν θες μαζί μας...
Γιατί, ωραία έκλυτη της νύχτας
Φοράς στο πρόσωπο τη μαύρη μάσκα;...
-Για να ταράζεις όνειρα χρυσά;...
Δεν είναι η αγάπη μες στο σύμπαν;
Αναπνοή της αποκαμωμένης Μεσσαλίνας
Μα όχι ακόμα χορτασμένης!

Αγρύπνια, είσαι η Υστερία...
Είσαι η λατέρνα
Που αλέθει τα Ωσαννά των Εκλεκτών Του;...
-Ή δεν είσαι το αιώνιο πλήκτρο
Πάνω στα νεύρα γραφιάδων κολασμένων
Που γρατζουνά τους στίχους τους -μον' από
κείνους διαβασμένους;

Αγρύπνια, είσαι το θλιμμένο γαϊδουράκι
Του Μπούρινταν η φάλαινα
Της κόλασης; -Το φιλί σου φωτιά
Μια γεύση αφήνει ψυχρή κόκκινου σίδερου...
Ω! έλα και μπες στην κάμαρή μου τη φτωχή...
Μαζί θα κοιμηθούμε δω για λίγο.


Μτφ: Γιώργος Κ. Καραβασίλης
απ' το βιβλίο: "Οι καταραμένοι ποιητές-Πολ Βερλέν, εκδ. Αιγόκερως"

Μεταπτώσεις

Χαράς ευαγγέλια,
η πόρτα της ψυχής άνοιξε
-φτερό στον άνεμο-
οι φυγές μας πλάστηκαν με μέλι
κάλυψαν το μέτωπό μας με φως
σανίδα σωτηρίας πουθενά
μόνο το σώμα ξέρει να διώκει τη θλίψη
και η σκέψη να φέρνει την ευτυχία
μα εμείς ακροβατώντας
πιάνουμε ηλιαχτίδες
κι ενώνουμε στιγμές
ανθρώπινες.

19.6.09

Δρομολόγιο

Χρυσά τα αβάπτιστα μάτια σου
απρόσμενα γεμίζουν μπλε και πράσινο
ζωντανεύουν το χάρτη μου
οξύνουν τη ζωή μου
κι άφρενα κυλάω
βρίσκοντάς σε
στα πιο κρυφά πελάγη.

15.6.09

Φρίντριχ Χαίλντερλιν: απ' τους ΘΡΗΝΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΝΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΤΙΜΑ

5

Θα '΄θελα να γιορτάσω, αλλά τι; Να τραγουδήσω με τους άλλους,
Όμως στην τόση μοναξιά μου λείπει καθετί το θεϊκό.
Αυτή, αυτή είναι η αναπηρία μου, το ξέρω, μια κατάρα
Μου παραλύει τους τένοντες και με καταβάλλει ό,τι κι αν αρχίσω,
Και κάθομαι έτσι αναίσθητος όλη τη μέρα και βουβός σαν νήπιο,
Και μόνο από τα μάτια μου συχνά κυλούν ψυχρά τα δάκρυα,
Και τα φυτά του αγρού και το τραγούδι των πουλιών με καταθλίβουν,
Γιατί κι αυτά είναι αγγελιοφόροι του ουρανού, φέρνουν χαρά
Αλλά για μένα, στο ταραγμένο στήθος μου, ο ήλιος που εμψυχώνει
Ανατέλλει στείρος και ψυχρός σαν τις ακτίνες της νυκτός,
Αχ! και μάταιος και άδειος, σαν τοίχος φυλακής, ο ουρανός
Κρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μου βαρύς και με λυγίζει!


8

Μόνην εσένα συντηρεί το φως σου, ω ηρωίδα, μέσα στο φως,
Κι η υπομονή σου σε κρατάει στοργική, ω αγαθή,
Και βέβαια δεν είσαι μόνη, υπάρχουνε συμπαίκτες αρκετοί,
Εκεί όπου ανθίζεις και αναπαύεσαι ανάμεσα στα ρόδα του έτους,
Και ο Πατέρας, αυτός ο ίδιος, με τις Μούσες που αναπνέουν απαλά,
Σου στέλνει τρυφερό νανούρισμα.
Ναι! Είναι αυτή η ίδια! ακόμη αιωρείται ενώπιόν μου ολόσωμη,
Με βήμα σιωπηλό, όπως και άλλοτε, η Αθηναία.
Και όπως, ω πνεύμα φιλικό, απ' του μετώπου σου την εύθυμη περίσκεψη
Σίγουρη και ευεργετική η ακτίνα σου κατέρχεται μεταξύ των θνητών,
Έτσι εσύ μου μαρτυρείς και μου το βεβαιώνεις, ώστε κι εγώ
Σε άλλους να το μεταδώσω, γιατί είναι κι άλλοι που δεν το πιστεύουν,
Ότι η χαρά είναι πιο άφθαρτη απ' τους θυμούς κι απ' τις φροντίδες
Και ότι καθημερινά στο τέλος μια χρυσή ημέρα απομένει.


μτφρ: Στέλλα Γ. Νικολούδη
απ' το βιβλίο ΕΛΕΓΕΙΕΣ, ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ ΑΓΡΑ

Ανασύνταξη

Απόλαυσα τόσες αδυναμίες
άδειασα στα πιο μικρά συρτάρια
ολόκληρα φεγγάρια
αφόρισα αγίους και γραφές
ματωμένες
μέχρι να συναντηθούμε,
και να γίνει η ανάσταση λέξη.

14.6.09

Rene Char-Ερωτική επιστολή

...Το εγκώμιό μου στεφανώνει τις μπούκλες του προσώπου σου σα γεράκι με μυτερό ράμφος

Φθινόπωρο! Το πάρκο μετρά τα γυμνά του δέντρα. Το ένα από παράδοση κοκκινωπό,
το άλλο, φράζοντας το μονοπάτι, μια μάζα αγκάθια.
Έφτασε ο κοκκινολαίμης, ο χαριτωμένος μουσικάντης των εξοχών.
Ψιχάλες το τραγούδι του κατακλύζουν το τζάμι του παραθύρου. Στη χλόη της πελούζας ριγούνε
μαγικές δολοφονίες εντόμων. Μην ακούς, αφουγκράσου.

Φορές-φορές φαντάζομαι πως θάταν όμορφο να πνιγεί κανείς σε μια λίμνη,
που καμία βάρκα δε θα ριψοκινδύνευε να διασχίσει.
Μετά ν' ανααστηθεί στο ρεύμα ενός πραγματικού χειμάρρου
που μέσα του θα κόχλαζαν τα χρώματά σου.

Πρέπει να σπάσει κάθε τι που ζώνει αυτή την πόλη κρατώντας σε έγκλειστη.
Άνεμος, άνεμος, άνεμος τριγύρω στους κορμούς και πάνω στα καλάμια...

Ο αέρας που αισθάνομαι ότι από ώρα σε ώρα θα λείψει από τα περισσότερα πλάσματα,
σαν σε διαπεράσει έχει δαψίλεια και σπινθηροβόλες ηδονές...

Είσαι ηδονή. Είσαι το κάθε κύμα της που ακολουθεί. Στο τέλος, όλα σβήνουν.
Είναι η θάλασσα που λιώνει, που πλάθεται. Είσαι ηδονή, κοράλλι των σπασμών.

Ποιός δεν έχει ονειρευτεί, αλητεύοντας στις λεωφόρους των πόλεων, έναν κόσμο
που αντί ν' αρχίζει από το λόγο, αρχίζει απ' την επιθυμία;

Τα λόγια μας αργούν να μας προφτάσουν, έχουν χυμό αρκετό
για να περάσουν ένα ολόκληρο χειμώνα, λες και σε κάθε άκρη της σιωπηλής απόστασης,
απ' όπου θα μπορούσαν να ορμήσουν, τους απαγορεύεται να ξεσπάσουν και να ενωθούν.
Η φωνή μας τρέχει απ' τον έναν στον άλλο, αλλά κάθε λεωφόρος,
κάθε αμπέλι, κάθε δάσος, την τραβά κοντά του, την συγκρατεί, την ανακρίνει.
Όλα είναι πρόφαση για να καθυστερήσει.
Συχνά δε μιλώ παρά μόνο για σένα, η γη με λησμόνησε.


μτφρ: Ράνια Γεωργοπούλου, Γιώργος Κόκκινος
απ' το περιοδικό περίπλους, τχ 32, σελ 265

Κάλεσμα

Η καρδιά μου σε ξέρει
η πνοή μου σε φέρνει πιο κοντά
και τ' όνειρο που αναπαύτηκε σαν σκόνη
δεν ξέχασε τ' όνομά σου,
το φωνάζει με το φεγγάρι,
με γνώμονα τα μάτια σου.

14.6.09

Ενθεογένεση

Ο πιο ερωτικός μήνας του χρόνου για την Ε83 ήταν ο Μάης. Ήταν τότε που ξεχώριζε ο ήλιος απ' τα σύννεφα και μαζί του η διαχυτικότητά της που διατηρούσε στο ψυγείο το χειμώνα. Την πρωτομαγιά την εκμεταλλευόταν πάντα για μια εκδρομή. Φέτος είπε στον Κ35 να επισκεφτούν τη Λέσβο. Το αεροπλάνο ήταν το αγαπημένο της μεταφορικό μέσο. Εγκαταστάθηκαν σ' ένα μικρό δωμάτιο στην Αγιάσο και το απόγευμα πήγαν περίπατο για μανιτάρια.
Τώρα τελευταία σκέφτομαι συνέχεια πως να τελειώσω το βιβλίο μου, εξομολογήθηκε
ο Κ35. Δεν ήξερα ότι τελειώνεις, τι σε προβληματίζει; Απάντησε η Ε83. Είναι που η ηρωίδα μου δεν έχει αποφασίσει αν πρέπει να δώσει τέλος στο γάμο της ή να δώσει τέλος στη ζωή της.
Συνέχισε ο Κ35. Το καλύτερο θά' ταν να δώσει τέλος και στα δύο, αρκεί να μη φανεί
προτεραιότητα ο γάμος. Απάντησε κάπως κυνικά η Ε83. Είχε αποσπάσει την πρόσοχη της ένας
αγρός που είχαν φυτρώσει πολλά ψηλά μανιτάρια και αναρωτιόταν αν έπρεπε να τα δοκιμάσει.
Ήξερε ότι δεν ήταν τα δηλητηριώδη. Τι λες να δοκιμάσουμε ένα από αυτά; Ρώτησε το φίλο της.
Νομίζω ότι είναι ασφαλή σ' αυτή την περιοχή, της είπε κοιτάζοντάς τα για ώρα.
Αφού καθάρισε μερικά έδωσε στον Κ35 κι εκείνος δοκίμασε πρώτος. Σε λίγη ώρα είχαν
φάει και οι δυο τους αρκετά. Ας ξαπλώσουμε εδώ λίγο, έχει ιδανικό ίσκιο. Πρότεινε ο Κ35. Όντως
ο ήλιος, αν και ήταν νωρίς το απόγευμα, τους κοίταγε λοξά και τα δέντρα ήταν αρκετά πυκνά για να
τον κρύψουν. Την πήρε στην αγκαλιά του κι άρχιζε να της εξομολογείται χωρίς λογικό ειρμό. Θέλω
να ξεχάσω μαζί σου ό, τι πέρασα στο γάμο μου, να γράψω βιβλία πάνω στο κορμί σου να
αποθεώσω την ομορφιά σου. Εκείνη ένιωθε μια ζαλάδα και ανίκανη να προβάλει αντίσταση άρχισε
να του φιλάει το λαιμό. Ήταν σίγουρα η κατάλληλη στιγμή να εκτονώσει την ερωτική της επιθυμία;
Δεν την ένοιαζε. Ήθελε μόνο να του δοθεί πρώτη φορά σ' εκείνον τον αγρό. Η ώρα πέρασε και ο
έρωτάς τους την είχε απογειώσει. Μαζί σου δεν είμαι εγώ, κάποια Θεά καταλαμβάνει το σώμα
μου.. Ναι και μου κλέβει όλη μου τη λογική. Την διέκοψε εκείνος. Ο έρωτάς τους κράτησε αρκετή
ώρα μέχρι να τους προσφέρει την ολοκληρωτική σκιά του το βουνό που βρισκόταν στα δυτικά.
Το βράδυ γύρισαν σπίτι και μετά το δείπνο ξάπλωσαν κουρασμένοι λες κι έκαναν έρωτα για
μια ζωή. Ξύπνησαν και δε μίλησαν. Η Ε83 παρήγγειλε το πρωινό αλλά η όρεξή της ήταν
αποκλειστικά στραμμένη στο φαγητό. Μετάνιωσες γι' αυτό που έγινε χθες; Τη ρώτησε ο Κ35. Ναι
αλλά καλό θα ήταν να το επαναλαμβάναμε. Του απάντησε. Ξαναεπισκέφτηκαν το απόγευμα τον
αγρό και την επόμενη μέρα έφυγαν για την Αθήνα. Ελπίζω η ηρωίδα σου να βρει τη λύση στο
δίλημμά της, του είπε πριν αποχωριστούν. Ευχαριστώ, αν και δεν νομίζω ότι θέλει να τη βρει.
Απάντησε εκείνος και κοιτώντας την της είπε να του φιλήσει τα παιδιά της. Εκείνη τον χαιρέτησε
απότομα και γύρισε διστακτικά την πλάτη της. Δεν ξαναμίλησαν μέχρι τον επόμενο Μάη.

Μάιος '09

Ελευθερία

Βρήκαμε το είδωλό μας
κρυμμένο σε σκόνες
ζηλευτά αναπαυμένες,
χρεώσαμε στη λήθη
την ελαφρότητά μας.
Αν καταλαβαίναμε πως έγινε η μετάλλαξη
θα κλαίγαμε;
Ή θα δίναμε και στο δάκρυ το συνώνυμο
ανώφελο;
Αφήνιασε το όνειρο
σπάζοντας το πλακόστρωτο.

14.6.09

Εσύ είσαι η ομοιότητα

Χάρισες στον άνεμο τα πιο αφρισμένα πελάγη
έφερες το φεγγάρι στο μπαλκόνι μου
και το έντυσες με χρώματα
για να λάμψει στον κόσμο που ξεχάσαμε
ν΄ αγαπήσουμε όσο αγαπηθήκαμε
εκείνο το δειλινό που γίναμε όμοιοι με το νερό.

12.6.09

JACQUES PREVERT - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ

Μην πας
όλα είναι απ' τα πριν μαγειρεμένα
ο αγώνας είναι φτιαχτός
κι όταν θα προβάλει απάνω στο ριγκ
τριγυρισμένος λάμψεις από μαγνήσιο
κραυγαλέα θα ξεχύσουν το Te Deum
και προτού ακόμα σηκωθείς απ' την καρέκλα σου
φρενιτωδώς θα σου χτυπήσουν τις καμπάνες
θα σου πετάξουν στη μούρη το σφουγγάρι ιερό
και δε θα 'χεις τον καιρό να του τη φέρεις του φτερόμαγκα
θα ριχτούν απάνω σου
και θα σε χτυπήσει κάτω απ' τη ζώνη
και θα σωριαστείς
στο καναβάτσο
με τα μπράτσα σε βλακώδη σταύρωση
και ποτέ πια δε θα μπορέσεις να κάνεις έρωτα.

μτφρ: Ν. Δ. Καρούζος, περιοδικό Νέα Εστία, τεύχος: 996

ΣΤΙΞΕΙΣ

Τελικά είμαι μοναχικός άνθρωπος
κανείς δεν ξέρει γιατί γράφω.
*
Διασύρουμε τόση ομορφιά
στο πεζοδρόμιο της νιότης.
*
Η ανάμνηση έδωσε πνοή στο σώμα
που κάποτε ήταν μνημείο.
*
Η πόλη γεμίζει λουλούδια
με το που βλέπω τον παππού της γειτονιάς
είσαι θλιμμένος γιατί είσαι όμορφος
και ο παππούς είναι πολύ πιο όμορφος
με μια ομορφιά ηρωική
ταγμένη στην πλεκτάνη του χρόνου.
*
Χτυπάς την πόρτα μου
με χέρια από πορσελάνη
σου ανοίγω γιατί δε θέλω να σπάσουν.
*
Η άποψη του ανέμου
εμπνέει την όρασή σου με διαθέσεις επίθεσης
σε δομημένα σκηνικά λιτότητας
κατασκευάζοντας εξαρχής
τη ματαιότητα της ευτυχίας.
*
Επείγει η απόφαση της επιστροφής στο άσεμνο σπίτι
όπου το πρωταρχικό σημείο θ' αφομοιώσει τον εαυτό μας
δίνοντας στον κόσμο τη μόνη φαντασία
που τον έπλασε έστω για λίγο αναμάρτητο.


υγ: απ' το τελευταίο τεύχος (149) του περιοδικού οδός πανός.

Ενυπογράφως

Προσπαθώντας να διαλευκάνω την αύρα σου
παράτησα τη συνείδησή μου
σ' ένα όνειρο
αράδιασα τις καλοκαιρινές ώρες
στον αφαλό σου
ξεπέρασα τον ορίζοντα
και ξαναόρισα τον έρωτα
με το σώμα σου
μελάνι μου.

10.6.09

(Εουτζένιο Μοντάλε, Ας μιλήσουμε για τον Ερμητισμό)

«[...] Μία ωστόσο παραμένει η γενικότερη τάση, στις πάμπολλες βέβαια εκδοχές της, και είναι η τάση προς το αντικείμενο, προς την τέχνη που έχει ενδυθεί και σαρκωθεί το ίδιο της το εκφραστικό της μέσο, προς το πάθος που μεταμορφώνεται σε πράγμα. Και ας προσέξουμε πως εδώ δεν εννοούμε ως πράγμα την εξωτερική μεταφορά, την περιγραφή, μα μονάχα την αντίσταση της λέξης μέσα στη συντακτική της αλληλουχία, την αντικειμενική, περαιωμένη σημασία (όχι την παρνασσική) μιας μορφής sui generis, που κρίνεται κατά περίπτωση. Ποίηση που στρέφεται ενάντια στην παράδοση; Όχι βέβαια, ποίηση που ανήκει στη μόνη παράδοση για την οποία η Ιταλία, εδώ και αιώνες, μετράει στον κόσμο. Ποίηση απομακρυσμένη από την περί φαντασίας αντίληψη που διαμορφώθηκε από τον Βίκο μέχρι τον Ντε Σάνκτις; Κάθε άλλο, διότι όχι μόνον σχετίζεται με αυτήν αλλά και απορρέι κατά κάποιο τρόπο από την ιδεαλιστική φιλοσοφία, αν πράγματι η φιλοσοφία τούτη, που τώρα έχει αποσυντεθεί σε μια νέα και βαθύτατη εμπειρία, αποτελεί μία από τις αιτίες που οδήγησαν στη σημερινή “ευαισθητοποίηση” των τεχνών. Εδώ όμως αγγίζουμε το πιο δύσκολο σημείο. Η λυρική ποίηση, ως είδος, είναι μια αφαίρεση και μπορεί να γίνει συγκεκριμένη μόνον σε ορισμένες περιπτώσεις· η ποίηση, που εισήλθε πριν από λίγο στον κύκλο των Καλών Τεχνών, τείνει και θα τείνει πάντα να εξέλθει από αυτόν (το οποίο σημαίνει ότι τείνει και θα τείνει πάντα και πάλι να εισέλθει -καταπώς η κίνηση του εκκρεμούς). Το αντικειμενικό πρέπει να δικαιολογηθεί από το υποκειμενικό που υποδηλώνει, από την ψυχή· τα εξωποιητικά στοιχεία, που βγάλαμε από την πόρτα, ξαναμπαίνουν από το παράθυρο. Ευτυχώς!»

Aπ' το βιβλίο “Περί ποιήσεως” (εκδ Άγρα, μετάφραση:Νίκος Αλιφέρης)

Αποσιώπηση

Πως μ' έκανες να χαθώ
μέσα σε ψέμματα στενά
των αρμάτων μου τη θωριά
να εξευτελίσω
σε μια γωνιά υγρή
κι ανήλιαγη;

Έρημο περιστέρι
φτάνεις στην ειρήνη
γυρίζοντας την πλάτη σου για πάντα
στις φωλιές του κόσμου.

9.6.09

Στοχοθέτηση

Με μια κουβέντα σου απλώθηκα
στα γαλάζια μονοπάτια σου γυμνός,
εκβίασα τη λύπη
να μου δώσει τον πιο καρπερό της καρπό
την αγάπη σου να πλάσω
με χρώμα δειλινού
κι απ' το χώμα να στηθώ
ως τον ουρανό
με μόνο τα μάτια σου για οδηγό
ασύνετη πυξίδα.

9.6.09

Επιθυμία

Τους ήχους των ματιών σου έψαχνα
μέσα στην έρημο της μάζας μου
εμπνέομαι απο αμυχές
χαρίζομαι σε βάραθρα
και απρόσιτα σε αγγίζω
κατέχοντας το μυστικό των σιωπών.

5.6.09

Αποτρόπαιο

Ερωτευμένη αμηχανία
βρέθηκε στις ράγες
κι εγώ ήμουν ήδη στο ταξίδι
-επιβάτης νυχτερινής ενόρασης-
καθισμένος πάνω σε προσωπεία θλίψης
αφήνοντας να φύγουν
τα λέπια της αγάπης σου
καθυστερώντας όσο μπορούσα την άφιξη
μα ο έρωτας δε θα περίμενε ποτέ τόσο
όσο η φυγή σου.

3.6.09

Πλαστικοί μύθοι*

Αφοπλίζω το δώρο που χάρισα στη μοίρα
ψήγματα αναμνήσεων σκεπάζω, υπόδουλοι θυγατρικής μου νιότης
στο μάτι της θύελλας δοκιμάζω μια ψευτιά χρωματισμένη
τις μελλούμενες φοβέρες στα σύννεφα εναποθέτω με τις μοίρες να πλέκουν τον καιρό
καθαρά η σιωπή μου δείχνει μια σύνεση ξεχασμένη, επίσημη μνήμη
που τα υφαντά της ξέχασε στη μέση και γυμνές θάλασσες σκοτώνουν θαύουν τ' άστρα
μέχρι να θυμηθούμε πως ομόρφυνε η μοναξιά όταν αγαπήσαμε ταγμένοι στο παράθυρο
η αντανάκλαση μάς λιώνει και η στάχτη στοιχειώνει παράλυτους καθρέφτες
μόνο σε φόντο πλασμένο στη στιγμή ζωντανεύει ο Θεός
κι οι πρωτόπλαστοι βάφουν τα σκηνικά και καίνε τα φτερά μας. Αποζημίωση το μήλο.


*=γραμμένο με τον Ηλία Σ.

Paul Eluard:

ΥΨΩΣΕ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΗΣ ΕΝΑ ΑΝΑΚΤΟΡΟ
ΠΟΥ ΟΜΟΙΑΖΕ ΠΟΤΑΜΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΔΑΣΟΣ,
ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΔΥΘΕΙ ΣΤΑ ΚΑΤΟΠΤΡΑ.
ΚΑΙ Ο ΔΙΑΦΑΝΟΣ ΘΥΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΤΗΣ
ΚΕΙΤΟΤΑΝ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΩΝ
ΧΡΥΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΜΑΡΑΓΔΩΝ ΩΣ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΣ

Μια λόχμη νεφών σε μια ηλιακή πλατεία
Ένα πλεούμενο φορτωμένο άχυρα επί χειμάρρου κρυστάλλων
Μια μικρή σκια που με ξεπερνά
Που βαραίνει στο ζυγό των πυγμαίων όσο
Και το μυαλό του χελιδονιού στον ενάντιο άνεμο
Όσο και η πηγή με τον τρυφερό οφθαλμό στην παλίρροια που ανεβαίνει

Μια ημέρα μακρύτερα ο ορίζων ανασταίνει
Και δείχνει την ημέρα που χαράζει στην ημέρα που δεν θα τελειώσει πια
Η στέγη βυθίζεται αφήνει το τοπίο να εισχωρήσει
Ράκη τοίχων ομοίων με χορούς αχρηστευμένους
Το σκυθρωπό τέλος μιας έως θανάτου μονομαχίας όπου γεννώνται τα καταφύγια των νεκρών
Η εν τάφω απόθεσις όπως σκοτώνεις ένα σκουλήκι

Ξέφρενος γέλως μια πυξίς ζωγράφου που συντίθεται
Το χρώμα φλέγει τα διαστήματα
Τρέχει από θάμβη σε εκτυφλώσεις

Δείχνει στους παγετώνες του κυανού τους στίβους του αίματος
Ο άνεμος φωνάζει τυμπανοκρούει στα αυτιά του
Ο εκρυγνυόμενος ουρανός ασπαίρει μέσα στο πράσινο ιπποδρόμιο
Μέσα σε μίαν εύηχη λίμνη εντόμων
Το γυαλοπότηρο της κοιλάδας είναι γεμάτο πυρ διαυγές και απαλό
Σαν χνούδι
Αναζητήσατε τη γη
Αναζητήσατε τις οδούς και τα φρέατα τις μακρές υπόγειες φλέβες
Τα οστά αυτών που δεν είναι όμοιοί μου
Και που κανείς δεν αγαπάει πια
Δεν μπορώ να μαντεύσω τις ρίζες
Το φως με υποστηρίζει

Αναζητήσατε τη νύχτα

Είναι καλός ο καιρός σαν μέσα στο κρεβάτι
Φλογερή η πλέον ωραία των λατρεμένων κορών
Γονυπετεί εμπρός στα αποκοιμισμένα αγάλματα του εραστού της
Δεν σκέπτεται ότι και αυτή καθεύδει
Η ζωή παίζει την σκιά την γη ολόκληρη
Ο καιρός είναι όλο και πιο καλός νύχτα και μέρα
Η πλέον ωραία των ερωμένων
Προσφέρει τα απλωμένα χέρια της
Με αυτά τα χέρια έρχεται η ίδια από μακριά
Από την άκρη του κόσμου των ονείρων της
Μέσα από κλίμακες ανατριχίλας και καλπάζουσας σελήνης
Διασχίζοντας τις ασφυξίες της ζούγκλας
Τις ακίνητες καταιγίδες
Τα σύνορα του κωνείου
Τις πικρές νύχτες
Τα ωχρά και έρημα ύδατα
Διασχίζοντας τις νοερές σκωρίες
Τα τείχη της αγρύπνιας
Ριγώσα μικρή κόρη με κροτάφους ερωτευμένης
Όπου τα δάχτυλα των ασπασμών στηρίζονται στην άνω καρδιά
Σε ένα στέλεχος τρυφερότητας
Σε μίαν άκατο πουλιών
Η πίστις αΐδιος
Γύρω από το κεφάλι της στριφογυρίζουν οι βέβαιες ώρες της αύριον
Πάνω στο μέτωπό της τα χάδια φέρνουν στο φως όλα τα μυστήρια
Από την κόμη της
Από τη βοστρυχίζουσα εσθήτα του ωραιοτέρου των ενυπνίων της
Οι αναμνήσεις θα πετάξουν
Προς το μελλούμενο αυτή η γυμνή γυναίκα
Μια μικρή σκιά που με ξεπερνά
Μια σκιά μαγεμένη.


Μετάφραση: Έλενα Πατρικίου
Περιοδικό “Η λέξη”, τχ. 94

Mahmoud Darwich, απ'την "ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ"

Οι λέξεις που δεν προφέρω.
Γράφουν για μένα, κι ύστερα μ’ αφήνουν
να γυρεύω τ’ απομεινάρια του ύπνου μου.

δεν είναι τόπος,
δεν είναι σύνορο στον χάρτη.
Μια σύναξη είναι ουράνιας ιερότητας.

Αν δεν είσαι, καλέ μου, βροχή, γίνε δέντρο
καρπερό, χλοερό.

Στεκόμαστε εδώ. Καθόμαστε εδώ. Πάντα εδώ.

Αιωνίως εδώ, μ’ έναν και μόνον έναν σκοπό:

να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Κι εκτός

από αυτό διαφέρουμε στα πάντα.

Ένα μικρό κομμάτι απέραντο γαλάζιο

φτάνει για ν’ αλαφρύνει
το βάρος των καιρών μας

Ύστερα οι μέρες μας χωρίζουν.
Δύο τα μονοπάτια:

παίρνω εγώ το άγνωστο,
κι εκείνη πάει και ζαρώνει

στην κορυφή ενός μεγάλου βράχου.

κάθε φορά που ξεφεύγεις

από την απουσία,
παγιδεύεσαι στη μοναξιά των θεών.

Καθώς σε περιμένω, δεν μπορώ να σε περιμένω.

Περίμενα μια ολόκληρη αιωνιότητα.

Μισώ τη φυλακή.
Μα δεν μισώ εσένα».

Έτσι είπε ένας φυλακισμένος
στον ανακριτή. «Δεν έχω
συναισθήματα για σένα.

Καρδιοχτυπώ μονάχα για τη νύχτα,
τη νύχτα τη δική μου,
τη νύχτα την προσωπική μου:

από κρεβάτι σε κρεβάτι,
δίχως μέτρα και ομοιοκαταληξίες
και διπλά νοήματα!»

Στα ερείπιά μου οι σκιές πρασινίζουν

κι ο λύκος κοιμάται
στη χειμέρια νάρκη του ποιήματος,

κι ονειρεύεται, όπως εγώ
κι όπως ένας φύλακας άγγελος,

πως η ζωή είναι φυσική και… χύμα.

Το χρώμα της αλήθειας τους υπαγορεύει
το κείμενο: είναι όμορφη, λευκή,
ολόλευκη, δίχως το παραμικρό ψεγάδι…

Σε κατάσταση πολιορκίας,
Ο χώρος γίνεται ένας χρόνος
Ξεχασμένος από το παρελθόν
Και το μέλλον.

Ο μάρτυρας με διδάσκει:
«Δεν υπάρχει αισθητική
πέρα από την ελευθερία».

Ο μάρτυρας με πολιορκεί:
«Μην έρθεις στην κηδεία μου
αν δεν με γνώριζες.
Χάρες δεν θέλω
ούτε απ’ ανθρώπους
ούτε από κτήνη».

Καθώς ξεψυχούσε η αυγή,
σηκώθηκα να βγω από το σώμα μου.

Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά
του φαντάσματός μου.

[σ’ έναν αναγνώστη]
Μην εμπιστεύεσαι το ποίημα.

Είναι μια απουσία.

Το γράψιμο είναι ένα μικρούλι μυρμήγκι

που δαγκώνει τον αφανισμό.

Ραμάλα

Ιανουάριος 2002

(μετάφραση Γιώργος Μπλάνας)

Αδυναμία

Προκάλεσες ρωγμές στο δέρμα μου
χαλώντας το πιο ευγενικό μου πρόσωπο
αμήχανα σε ψάχνω
μέσα από πρόσωπα δοτά
και πως να εκλογικεύσω την εξουσία σου;
Στο ένστικο απανωτά
πέφτω για να βρίσκω
την απειροστή σου
αλήθεια.

31.5.09

ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΜΟΝΤΑΛΕ - ΑΡΧΑΙΑ ΕΣΥ...

Αρχαία εσύ, είμαι μεθυσμένος από τη φωνή
πού βγαίνει από τα στόματά σου όταν ανοίγονται
σαν πράσινες καμπάνες και ξαναρίχνονται
πίσω και τελειώνουν.
Το σπίτι των μακρινών καλοκαιριών μου,
ήταν κοντά σου, το ξέρεις,
εκεί στον τόπο που ψήνει ο ήλιος
και τα κουνούπια τον αέρα θολώνουν.
Όπως και τότε, σήμερα, στην παρουσία σου πετρώνω,
θάλασσα, αλλά άξιος πια
δεν νομίζω πως είμαι για τη σοβαρή προτροπή
της ανάσας σου. Εσύ πρώτη μου είπες πώς
η ταπεινή μαγιά
της καρδιάς μου δεν ήταν παρά μια στιγμή
της δικής σου, που μου ήταν στο βάθος
ο επικίνδυνος νόμος σου: να είμαι απέραντος και διάφορος
μαζί και σταθερός:
και ν' απαλλάσσομαι απ΄τους ρύπους
όπως εσύ που στ' ακροθάλασσα χτυπάς
μες σε φελούς και φύκια και αστερίες,
τ' ανώφελα ερείπια της αβύσσου σου.


μτφρ: Παν. Χρ. Χατζηγάκη, συλλογή: Σουπιοκόκαλα (εκδ Αστρολάβος/Ευθύνη).

Εφήμερα

Γυμνάσαμε τα μάτια μας να βλέπουν
ως εκεί που χάνεται το κύμα
και ξεχάσαμε πως ξέβρασε η αλήθεια
στα βότσαλα
με κάθε βλέμμα που αρνήθηκε να την εντοπίσει
αφήσαμε το σώμα να εκλογικευτεί
με τη λογική του κύματος,
ό, τι έρχεται χάνεται
μα ό, τι χάνεται δε βρίσκει.

30.5.09

Έως

Εσύ είσαι η αιωνιότητα
όταν τα μάτια σου αγγίζουν
την καρδιά σου.

Εσύ είσαι η χρυσοπράσινη θύελλα
όταν οι άγγελοι φυσάνε
σαν Θεοί.

Εσύ το μπλε που θόλωσε
τη θάλασσα
κι άπλωσε τον ουρανό
ως τον γαλάζιο κήπο μου.

29.5.09

Ανάπαυση

Κλείνω τα μάτια μου
και είσαι πάλι όμορφη,
αφήνω τα χέρια μου
να ταξιδέψουν στο χώρο
που άφησες να σε περιμένει,
δοκιμάζω τις αντοχές μου
καθώς σε κρατάω
με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Για σένα πλάστηκαν τα περιστέρια
που έφτασαν απ' το πιο μικρό νησί
για να μας δουν στο χάος φωτισμένους
και να σημάνουν το πιο χαμογελαστό σου βλέμμα.

28.5.09

Αφαίμαξη

Πλεχτές ανάκατες φωνές,

με πόση αναίδεια σαρώσατε το φως;

Kαρπωθήκατε τη θλίψη

πoυ σας χάρισε την πιο όμορφη χροιά σας

μές στον κυματισμό του εφήμερου

πως να γλυτώσετε από τα έρεβη

της θάλασσας

αιώνια ανέπαφα στέκουν

περιμένοντας

τη ματαιότητά σας.

26.5.09

Μπαρ Μπαλαντέρ*

Ανάποδη νύχτα μάς κρέμασε
σε προσωπεία μοναδικής προσαρμογής με το μουσικό όνειρο
χωρίς κολλώδη ιστό ασφαλείας
μιας και δυνάμωσε το δέλεαρ της σοβαρής μέθης
το πέταλλο της ώρας ασκητεύει
η χρυσή ανάμιξη μιας ύπαρξης ανέμου κι ενός βλέμματος περιστεριού στρώνει τα πατώματα
με πορφυρά βεγγαλικά και βήματα αίλουρου
καθώς η θέλησή μας χορεύει για να δώσει ερείσματα
για ένα σωστό πρωί
νύχτα μετέωρη.

*γραμμένο με την Λένα Κ.

Αποτυχία

Προσεγγίζουμε το κενό

με διάφανες αντέννες

ατενίζουμε ό, τι αφήσαμε πίσω

με μάτια στο πρόσωπο

και φέρνουμε κοντά

τις πιο κραταιές αναμνήσεις

με μια εκποίηση άνευ προηγουμένου

καταναλώνοντας ό, τι μπορεί

να τις ζωντανέψει.

25.5.09

Πωλ Ελυάρ: "Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΠΡΑΧΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ"

Στους απαιτητικούς μου φίλους

Όταν σας λέω πως ο ήλιος μες στο δάσος
Είναι σαν αφαλός που δίνεται σ' ένα κρεβάτι
Πιστεύετε και συμφωνείτε στις επιθυμίες μου

Όταν σας λέω πως το κρύσταλλο μιας μέρας βροχερής
Ηχεί παντοτινά στη ραθυμία του έρωτα
Πιστεύετε στον πιο μεγάλο χρόνο της αγάπης

Όταν σας λέω πως στο μπρούτζο της κουκέτας μου
Έχει φωλιά ένα πουλί όπου ποτέ δε λέει ναι
Πιστεύετε οπωσδήποτε στην ταραχή μου

Όταν σας λέω πως στον κόλπο μιας πηγής
Γυρίζει το κλειδί ο ποταμός και βγαίνει πρασινάδα
Πιστεύετε ακόμα πιο πολύ μ' αναγνωρίζετε

Αλλά όταν τραγουδώ απερίφραστα στο δρόμο μου
Κι όλη η χώρα μου σαν ένα δρόμο χωρίς τέλος
Δε με ξαναπιστεύετε πηγαίνετε στην ερημιά

Άσκοπα ζείτε εσείς χωρίς να δήτε πως οι άνθρωποι
Έχουν ανάγκη την ενότητα να ελπίζουν ν' αγωνίζονται
Να μάθουνε τον κόσμο και να τον αλλάξουν

Από ένα μόνο σάλτο της καρδιάς μου θα σας ανασύρω
Είμαι χωρίς δυνάμεις έζησα υπάρχω ακόμα
Αλλά θαυμάζω που μιλώ για να σας συγκινήσω

Όταν θάθελα να σας λευτερώσω για να ξαφνιαστήτε
Που με το φύκι και του βούρλο της αυγής
Οι αδελφοί μας χτίζουνε το φως τους.

Ν. Εγγονόπουλου:ΝΕΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΙΣΠΑΝΟΥ ΠΟΙΗΤΟΥ ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ ΣΤΙΣ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 1936 ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΑΝΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΜΙΝΟ ΝΤΕ ΛΑ ΦΟΥΕΝΤΕ

...una accion vil y disgraciado

η τέχνη κι' η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε:
η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε
να πεθάνουμε

περιφρόνησις απόλυτη
αρμόζει σ' όλους αυτούς τους θορύβους
τις έρευνες τα σχόλια επί σχολίων
που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν
αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες
γύρω από τις μυστηριώδικες κι' αισχρές συνθήκες
της εκτελέσεως του κακορρίζικου του Λόρκα
υπό των φασιστών

μα επί τέλους! πια ο καθείς γνωρίζει
πως
από καιρό τώρα
-και προ παντός στα χρόνια τα δικά μας τα σακάτικα-
είθισται
να δολοφονούν
τους ποιητάς

Διαδικαστικό

Στα μάτια σου φωτίζομαι

απλώνομαι σαν ανατολή

χρωματίζομαι με όλο τον ουρανό

κι έπρεπε να υπάρχεις

για να διαλύονται τα σύννεφα.

25.5.09

Επιχείλιος έρπης*

Ακροβατώντας στα σύνορα των ματιών σου

ανήμπορα ψάχνω τις πιο ξακουστές σου ιαχές

αυτές που εκπέμπουν αγκαλιές από πυρωμένο σίδερο

μεστώνω μέσα στην απουσία σου κρασί από κελάρι μινωικό

πιωμένο στην υγειά σου τη νύχτα των ανείπωτων μύθων

σταγόνες που γίνανε δάκρυα και αποφεύγουν το στόμα σου

κάθε φορά που ήθελα να λιμνάσω τη μοναξιά μου στα χείλη σου.

Καλοκαίρι '09

*: γραμμένο με την Αφροδίτη Λ.

Εκδορά

Συνεπαρμένοι
απ' το είδωλο της ευτυχίας μας
υιοθετήσαμε
την πιο θεμιτή μορφή μας
έως την πιο συγκινητική μας
στιγμή
που πέσαμε στο μέρος της σιωπής
με μόνη διέξοδο
την απορρόφησή της.

24.5.09

Απεξάρτηση

Το εφήμερο ενσάρκωσε το όνειρο
ξέπνοα χρίστηκε στο ψέμμα
αθωομένο απ' το χρόνο
αιώνια ημιφωτισμένο.

Κι εσύ μια πυγολαμπίδα
σε αδέκαστο ουρανό
να χρωματίζεις με ευθείες
το καμπυλωτό κενό
πεισμωμένη απ' το λάθος της καρδιάς
να μην υποτάσσεται
στο καρδιογράφημά της.

24.5.09

Αναμετρόμενος

Μπροστά στην ένωση σηκώσαμε ανάστημα
καλύψαμε τη σκιά μας
με επιθυμία φωτός
ευοδώθηκε η χαρά του σέλατος
και απηυδησμένη μας έλιωσε
η προσμονή.

23.5.09

Επίδραση

Έφερες ένα σύννεφο φως
κάθισε στην κοίτη των κυμάτων
αφρίζοντας μιάσματα χαράς
με πήγες
ως την άκρη του ωκεανού
για να επιστρέψω στην αρχή
μέσα απ' τα βάθη του.

22.5.09

Διαφώτιση

Θαμπώσαμε τη θάλασσα
ρίξαμε στη γη άγκυρες
-απίστευτο το βάρος-
και το ανώφελο ένας δαίμονας
σήκωσε στο θράσος του
τον ουρανό που ξέχασε
να φωτιστεί απ' τ' αστέρια.

22.5.09

Αποκάλυψη

Ο δρόμος φαρδαίνει προς τα κάτω
κι εσύ γλυκαίνεις τις καρδιές
με λίγα άστρα ανταμοιβής
μα όταν μόνος σου γυρνάς
και το φεγγάρι ένα σύννεφο
σ' αχαρτογράφητο ουρανό,
χρέος σου
να προσκυνάς
τον πιο μικρό μικρό
Θεό.

20.5.09

Προσήλωση

Άψογη καθημερινότητα
με τους ήχους της ζωής με πας
και με δένεις
στους πιο ποθητούς πασσάλους
σε κοιτώ
με μάτια ψαριού
και χάνω
τη μόνη σου δυνατότητα
να γίνεσαι αόρατη.

20.5.09

Μετά το σεισμό

Το πιο πέτρινο άγγιγμα σπάει
τη φωνή
κι αδυνατεί να δώσει ζωή
το συναίσθημα
στοιβαγμένο στη λήθη
επηρμένο από χέρια δοτά
κατεστραμμένο από στήθη κενά
χρισμένο στο πιο άνοστο σήμερα
με μία μόνο διέξοδο
την έκρηξη.

19.5.09

Απροσεξία

Στο μεθυσμένο σου είδωλο
απόλαυσα την επίμονη αντανάκλαση της ομορφιάς
κι έσπασα το τζάμι
για να σ'έχω ζωντανή
όπως το αίμα σου
κυλάει στο χέρι
που πριν λίγο σε οδηγούσε
μέσα απ' τα μάτια μου.

18.5.09

Αφομοίωση

Μόνο στο χώμα αφήνεται το σώμα
στο μέρος της φυγής
σκισμένο από οράσεις αυταρέσκειας
χαρίζεται στο τίποτα
δίνεται στο σκοτάδι
και οι ηλιαχτίδες ποτέ δεν τρυπώνουν
τόσο βαθιά
όσο τα σκουλήκια.

15.5.09

Διαρροή

Μπροστά στο δώρο της άστατης ομορφιάς
έπλασα το πιο μεγάλο όνειρο
αφήνιασα με δοτούς λυγμούς
χαράς οράματα μάζευα
με χέρια γυμνά
-παιδί που διψούσε για άνοιξη-
και κάποτε
στο μαύρο της μαυρίλας
άπλωσα το φως των ματιών σου
και στρώθηκε ο πιο φανταστός άθλος σου.

15.5.09

Ολοκλήρωση

Ήταν όλα όμορφα
όλα βαμμένα από εκλάμψεις
όλα χρισμένα στο δάκρυ
και τίποτα δε σου χάρισα
πέρα απ' το πεπρωμένο σου
εκείνο που ξέρει και ζει
μόνο του
όπως εγώ.

14.5.09

Φιάσκο

Ποιός να στρέψει τη θλίψη
πάνω από σαθρά όνειρα;
Άδικα τα χρόνια που χάθηκαν
κι έστιψαν τη δίκη
με ασύμφορες οράσεις.

Επιζήμια τα χαρωπά μέλη
καθώς κρέμονται
προς την μάταια αφαίμαξη
παρελθόντος κόκκινου
μα τόσο στέρεου
που σπάει το χρώμα
σε σημείο βρασμού.

8.5.09

Επί Πτώσεις

Το ίδιο αντιλαμβάνεσαι
τον έρωτα
αφήνεσαι στο φάος
και καις.
Αστράφτεις.
Εως και τις πιο διάφανες θελήσεις μου
βρίσκεις,
κι έτσι
έρμαιος,
σε κοιτώ,
έρημα πρόσφορος,
για να σαρώσω
την ερημιά σου.

3.5.09

Εφεξής

Στο χαμόγελο σου ζωγραφίζονται θύελλες
το σχήμα του κορμιού σου συνενώνει το σύμπαν
σ' ένα γυμνό παράδεισο,
κι αφού σε βίωσα στη λήθη μου
ξέρω πως θα σε βρίσκω πάντα
στις πιο εξωτικές στιγμές μου
αληθινή.

30.4.09

Ασφαλτοδρόμηση

Κρατώντας ένα κερί που τρεμόπαιζε στον ουρανό
πολεμούσες τις πιο βουβές στιγμές
αφήνoντας στο δρόμο σου μετανοημένους Χριστούς.

Ρέμβη απρόσιτης γαλήνης
συρραφή κατακερματισμένων ειδώλων
πλάστηκαν τα χρόνια με πίσσα
αφήνoντας στο δρόμο σου πηγάδια αόρατα.

11.5.09

Επικοινωνιακό τρικ

Κόψαμε το φεγγάρι
στραγγίξαμε τη γη
και μείναμε
με κάτι μικρές ασυνάρτητες καρδιές
πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες
να κοιτάζονται με μανία
μαχόμενες
τις πιο σκληρές επιφάνειες
ανίκανες
να τα βάλουν με θραύσματα.

10.5.09

Τοπογραφία

Ταίρι προαιώνιας μοίρας
ενοποίησες τους χρόνους
εφόρμησες στα κύματα
προξένησες τη λάβα
πρασινίζεις
κι έρχεσαι
στο δάσος της ζωής μου
χίμαιρα
που δάμασε σεισμούς.

7.5.09

Ιεράρχηση

Σε βέλη διάφανα γράφτηκε τ' όνομά σου
σε τόπους άμωμα πλάστηκε το κορμί σου
σε δειλινά μάταια χαράχτηκε η ανάσα σου
πλοίο μεθυσμένο από μπόρες
που όρισε τον θεό
ναυτικό.

8.5.09

Εξαέρωση

Σε βρήκα ν' ακουμπάς στο τίποτα
άντεξα να το αποστάξω
στα μάτια μου
χωμένος στην πιο γαλανή τρύπα σου
ο ουρανός στους ώμους μου ελάφραινε
μέχρι να γεμίσει οράματα
και πέταξε η νύχτα.

6.5.09

Εκγύμνωση

Χρόνια που σ' έψαχναν
άνθρωποι που σού' μοιασαν
ποτάμια που στέρεψαν
μέχρι που σε γνώρισα γυμνή
και κατάλαβα πως δεν είσαι άνθρωπος
είσαι αύρα
που φτιάχνει ανθρώπους.

3.5.09

Καθαρό

Στη λευκότητά σου διαλύεται το φως
ξανθαίνει η νύχτα
καθαρίζουν τα σύννεφα
κι ούτε μια στάλα βροχής,
πέρα από την υδρία του κορμιού σου.

2.5.09

Κατάκτηση

Σκαρφαλωμένος στα βράχια
ο ουρανός σε κοιτά
-πορτοκαλί βλέμμα-
πριονίζεις τις στιγμές
πια δεν μπορείς να τις μετρήσεις
και κάθε πλοίο είναι για σένα
ο χρόνος νικήθηκε.

1.5.09

Εξ εφόδου

Έως το πρώτο σου κοίταγμα
έψαχνα μπόρες
αφημένος κάτω από γκρίζα άλογα
πυκνές στρατιές
αρκούσαν για την δίψα μου
μέχρι που έφτασαν στο τέλος της υπομονής τους
και κάποια αόρατα χελιδόνια
-τα έστειλε το καλοκαίρι σου-
έγραψαν στον ουρανό
το τόξο των φρυδιών σου.

29.4.09

Άτροπος

Αδόκιμα μέλη,
φυγές λιωμένες,
σύνορα λύπης και χαράς,
πως να σας αποφύγω;
Χαράξατε τη γη
και στρώσατε το δρόμο
προς το χάος.

26.4.09

Μετωπική

Στρίψε στο μονοπάτι του χαμού
και κύκλωσε το μέρος με επάλξεις
αρκεί και η σύνταξη της δέσης
με το φθαρτό σου είναι σύμπαν
μέχρι τον ήλιο φτάσε
κι άσε εκείνον να διαλέξει
αν πρέπει το σύμπαν να σε δέσει.

Στο δίλημμα θεός ή θάνατος
επέλεξε την άρνηση
μέχρι θανάτου.

Απρίλιος '09

Σφύξεις

Πνοή πνιγμένη πως μπορείς να μην ξεσπάς
αδύναμες ενορμήσεις του εφήμερου
εστεμμένες επιταγές της σύμβασης
πότε θα ενωθείτε με την ορμή;
Nα διασπαστεί μέσα σας το έλεός μου
και στο υπόβαθρό του
-έλος-
να έχετε ένα πνιχτό τέλος.

Απρίλιος '09

Εκχώρηση

Στο ανακάτεμα της σιωπής με τα όνειρα
μπερδεύονται οι ανάσες μας
και λύνονται τα χρυσά σου αινίγματα
γίνομαι κοφτερός για να σε βλέπω ελεύθερη
και δίνομαι
στην πιο μικρή αμυχή σου.

Απρίλιος '09

Ερωτικό

Το ποτάμι μάς υποδέχτηκε στον κήπο του
απ' τη γαλήνη φύγαμε να βρούμε τη μονή μας
στου έρωτα το σύθαμπο
εκεί μας έδινε ο νους μας τις χορδές του
και σε πλατύ υπόβαθρο χάραξε η φωνή σου
είμαστε αυτοί που ξεχνούν ν' αριθμήσουν
τις ακρογιαλιές χτισμένες πλέον με λιμάνια
κι αλίμονο πως τώρα να διαλύσουμε
αυτό που μας οδήγησε στο πρώτο μας αστέρι
της μάνας το χέρι που χάιδευε τον ύπνο μας
κι εμείς ντυμένοι άγνοια
αφήναμε στο όνειρο όλη την οικουμένη.